In deep

Μερικά βράδια δεν καταλαβαίνω καθόλου τι γίνεται στον κόσμο, δουλειές, σπίτια, όχι σπίτια, όχι δουλειές, θέατρα, τραγούδια, like, αρρώστιες, unlike, θάνατος σαν τριαντάφυλλο, ζωή σαν σινεμά, κυνόδοντας, σπιρτόκουτο, δεν χωράμε πουθενά. Μερικά βράδια δεν προλαβαίνω, ακούω τον χρόνο να κυλά, να προχωράει, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ όπως θέλω. Τραγουδάω γιατί η λέξη “τραγούδι” μού ακούγεται παιδική, σα παιχνίδι.

Μερικά βράδια σιγυρίζω το σπίτι, σιγυρίζομαι κι εγώ, σαν να πρόκειται να περάσουν επισκέπτες, συμπεριφέρομαι σαν να ξέρω πως πράγματι θα έρθει κάποιος, χαίρομαι, ηρεμώ, διαβάζω ένα βιβλίο, βάζω μουσική, περιμένω, περνάω τόσο καλά που δεν θέλω να φτάσει κανείς στο τέλος, κανένας και διαταράξει την γαλήνη μου.

Μερικά βράδια είναι σαν να ξέρω το φινάλε των ιστοριών, βλέπω μπροστά μου πως περίπου θα καταλήξουν τα πράγματα, βλέπω μακριά κι ας έχω μυωπία. Μερικά άλλα όμως με πιάνουν τα σωκρατικά μου, ξέρω πως δεν ξέρω, δεν ξέρω τίποτα κι όλα μού μοιάζουν απέραντο λευκό, ανοιχτό τοπίο, εκείνες οι άπειρες δυνατότητες μού ταλανίζουν το μυαλό. Ζαλίζομαι. Όπως τότε που ήμασταν στην παραλία. Μαζί. Και ξεβράστηκε ένα σώμα. Μαζί. Με ένα αίσθημα. Indeed.