νοικοκυρά με επίγνωση: τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παραπεταμένα

 

Έχει πέσει καθαριότητα απόψε, προσπαθώ να μαζέψω το σπίτι, λίγη σκούπα, υποτυπώδες σφουγγάρισμα, δεν ξέρω αλήθεια την διαφορά του υποτυπώδους, κανονικού και λεπτομερειακού σφουγγαρίσματος, θα υπάρχει φαντάζομαι,  καλά δεν έγινε και τίποτε που δεν την ξέρω, σιγά, απλώς, να, αναρωτιέμαι, οι μανάδες όλου του κόσμου που κατά ένα μαγικό τρόπο γίνονται σούπερ νοικοκυρές, ποιό σφουγγάρισμα κάνουν; Εγώ άμα γίνω μάνα θα αλλάξω και κατηγορία σφουγγαρίσματος, σαναλέμε αναβάθμιση; από β' εθνική σε α';  θα αλλάξω και στυλ, όπως στο κολύμπι; γενικά θα περάσω πίστα; θα προχωρήσω; Υπέροχες σκέψεις, σκέψεις ενώ η στοίβα με τα πιάτα είναι ακόμη στον νεροχύτη και βαριέμαι τόσο πολύ να πλύνω τώρα. Μόλις ξεσκόνισα, υποτυπωδώς πάλι, κι αρχίζω να πιστεύω ότι δεν είμαι γεννημένη τόσο νοικοκυρά, γιατί νοικοκυρά δεν γίνεσαι, γεννιέσαι, ενώ μου φαίνεται  δηλαδή ότι είμαι τακτική, δεν είμαι, άλλο η είκονα μου, άλλη η αλήθεια, ίσως φταίει το ζώδιο κι ο ωροσκόπος #filosofiaΑΑΑΑ, ίσως να είμαι πιο περιπετειώδης τύπος, ναι έτσι θέλω να πιστεύω, μου αρέσει να ζω και σε λίγη σκόνη, τί έπαθε δηλαδή ο ιντιάνα τζόουνς και τόσοι και τόσοι; Κι ενώ λοπόν ξεσκόνιζα, μου ερχόταν στο μυαλό η παροιμία "όσα βλέπει η πεθερά", ναι μάλλον κι εγώ αυτά έκανα μόνο, "όσα θα έβλεπε", αλλά ποιά είναι η πεθερά; για σταθείτε, (ας σταθούμε λίγο εδώ), καμιά χτεσινή; γιατί δηλαδή να μην αρκούν όσα θα 'βλεπε εκείνη; Αυτή είναι μάνα και ξέρει, είπαμε οι γυναίκες αυτές είναι σε άλλο επίπεδο, αφήστε που τώρα είμαστε πολύ μπροστά ιατρικώς, θέλω να πω μια μυωπία, μια πρεσβυωπία, έναν καταρράκτη να 'χει η γυναίκα λόγω ηλικίας, ε αυτά αντιμετωπίζονται σήμερα, οπότε μια χαρά θα βλέπει η γυναίκα, μια χαρά θα έβλεπε, μια χαρά τα κάνω άρα κι εγώ. Η δεύτερη σκέψη που περνάει από αυτό το κουρασμένο κεφάλι στο διάλειμμα από τις δουλειές, που δεν θέλω να τελειώσει, είναι ότι ερωτεύομαι, το κολλάω πάντα κι παντού αυτό το θέμα, ίσως έχω και χάρισμα, ερωτεύομαι λοιπόν όπως καθαρίζω,  τα πάνω πάνω, δεν εστιάζω όσο θα έπρεπε στο "είναι" του άλλου με την αβάσταχτη σκόνη του, γιατί άνθρωπος είναι κι ο άλλος, λίγη σκόνη τουλάχιστο θα την έχει, ωραία τα λέω, αλλά  δεν το κάνω, στέκομαι στο επιδερμικό, από έξω μπέλα μπέλα, έτσι όπως στέκομαι στην σκόνη στο κεντρικό πλακάκι, δεν πάω πάντα στην γωνία, αλλά έτσι είμαι, τί να κάνω; τίποτα δεν θα κάνω, τίποτα δεν κάνω, για σήμερα μάλλον κάνω απλώς την νοικοκυρά και είμαι μια αποκάλυψη, όπως πάντα, όπως κι εσείς, όλοι είμαστε θαρρώ...