Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

η νεραντζιά

Είσαι στο εξωτερικό, η καρδιά σου είναι μοιρασμένη, εσύ εδώ, η οικογένειά σου εκεί, και οι φίλοι, πίσω στην Ελλάδα. Σκέψεις, μοιρασμένες κι αυτές. Ελλάδα μετά. Πάλι εδώ, πάντα εδώ. Όπως κι αν έχει, αυτό το "εδώ" είναι η πατρίδα σου. Κόσμος, μοιρασμένος κι αυτός, στις έννοιες του και τις χαρές του, το κεφάλι του καθενός έχει μέσα ως επί τω πλείστον υποχρεώσεις, έχει μέσα αγωνίες. Μερικοί από τους ανθρώπους που προσπερνώ στο δρόμο έχουν στο πρόσωπό τους την έκφραση της απόγνωσης, λες κι είναι χαμένοι, το ίδιο μπορεί να λένε οι άλλοι και για μένα; Μπορεί. Οι ειδήσεις σε μιαν άλλη τροχιά, σε ένα παιχνίδι μιντιακό, κρίση, χρέος, αναδιάρθρωση, επιμήκυνση, χρεωκοπία, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, που να ελπίζεις, τι να περιμένεις. Θα ήθελες η ζωή σου να είναι η "ζωή της άλλης", μιας άλλης Ελλάδας, να ξυπνήσεις από τον εφιάλτη και να είναι όλα περασμένα. Ξεδιπλώνεις αυτές τις σκέψεις ενώ περπατάς, αφαιρείσαι, κοιτάς το χαλασμένο και βρώμικο πεζοδρόμιο. Σε υποτιμά η χώρα σου, ΑΥΤΟ νιώθω. Και θλίβομαι. Και δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Το μόνο που με ξυπνάει είναι η μυρωδιά της άνοιξης, οι νεραντζιές καταφέρνουν και μού μιλάνε, ναι, αψηφώντας περίτρανα την βρωμιά των σκουπιδιών. Τότε θυμάμαι πως αυτή η χώρα έχει κι από έναν παράδεισο κάπου μέσα της, στα σπλάχνα της ζουν τα νησιά και τα βουνά της, έχει κάπου μια ομορφιά που μπορεί να αναδυθεί, να ξεπεράσει τις όποιες ακαθαρσίες και να βγει στην επιφάνεια, όπως κάνουν οι νεραντζιές, όπως πρέπει ίσως να συμβεί και για όλους εμάς...

 

5 σχόλια:

  1. welcome to greece......

    have a nice holiday!!!!!!

    kalws mas hrthes!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο 20ος αιώνας ξεκίνησε...εχμ, ιδανικά για την Ελλαδίτσα μας: "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" το 1893, ενώ ακολούθησαν Βαλκανικοί, Παγκόσμοι, Εμφύλιος, Χούντα... Από το 1974 και μετά όμως "ανήκομεν εις τη Δύσιν" και όλα πάνε κατ' ευχήν... ή μήπως όχι;

    Μάλλον η "πρόοδος" μεταφράζεται σε ασυδοσία στο μυαλό του Έλληνα και οι επιχειρηματικές ευκαιρίες που απλόχερα πρόσφερε η ΕΕ τόσα χρόνια (από βαμβακόσπορο μέχρι ...ΕΣΠΑ) σε Cayenne και δη διπλοπαρκαρισμένα (είναι και φαρδιά τα άτιμα και δε χωράς...)

    Μετά λοιπόν το peak του 2004 (από Ολυμπιακούς, Γέφυρες και Euro μέχρι ... Παπαρίζου!) φτάσαμε στο ναδίρ του 2011 (είναι άραγε ο πάτος του βαρελιού εδώ ή πάει κι άλλο;)

    Μήπως τρώμε ευρωσφαλιάρα γιατί είμαστε αλλαζόνες;

    Μήπως απλά η χώρα χρειάζεται "επανεκκίνηση" κάθε 100 χρόνια "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι"; (sic)

    Ή μήπως τα τελευταία 30 χρόνια σκηνοθετείται ευρωθέατρο και είχε έρθει η ώρα να ανοίξουμε την αυλαία; Γιατί, να είστε σίγουροι, στις επόμενες πράξεις του "δράματος" έπονται Πορτογάλλοι, Ισπανοί, Ιταλοί, Ιρλανδοί (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά)...

    Ο γράφων είναι υποστηρικτής της τελευταίας θεωρίας. Συνεπώς, no worries, απλά υπομονή.

    Ας είναι. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αν και τώρα τελευταία "σκοτώνει τα παιδιά της" in the proccess. Και αν η ανάνηψη επιταχυνθεί με καταλύτη νεραντζιές (και να συμπληρώσω επίσης αμυγδαλιές - προσωπική προτίμηση) τόσο το καλύτερο για όσους απέμειναν ρομαντικοί!

    Καλή άνοιξη σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @rouli: ευχαριστώ!! ;)


    @Stranger in the night: η έπαρση είναι κακό πράγμα, είναι μπούμερανγκ, γυρίζει πίσω και τραυματίζει. Μόνο που τα "βλήματα" χτυπούν κι κόσμο που δεν έχει φταίξει, λυπάμαι τους αμάχους, αυτό το "μαζί τα φάγαμε" εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει, όπως κι καμία θεωρία "όλα σε ένα καζάνι"...
    "Υπομονή", όπως γράφεις κι εσύ, γενικότερααααα. Καλή ελληνική άνοιξη και πάσχα και ...ρομαντικό ...πέρασμα μέσα από νεραντζιές και αμυγδαλιές.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Holly, note that every city & every era has its own tree...
    I guess, I still hope :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή