κι εγώ που μπορώ τον κόσμο ν' αλλάξω

Όταν είμαι στο τρένο μετά από μια κουραστική συνηθισμένη μέρα βάζω ακουστικά στα αυτιά και ένα τραγούδι να παίζει σε επανάληψη.

Ξανά. Ξανά. Και ξανά.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να χαθώ.. σε μια ονειροπόληση, σε μια εικόνα του μέλλοντος, αποδιώχνω το παρελθόν, μεγαλώνω, ωριμάζω, σκέφτομαι καλύτερα. Η χώρα σε μια κατάσταση απερίγραπτη. Ή μήπως περιγράψιμη; Ο κόσμος στους δρόμους. Όλοι αυτοί, όλοι εσείς, όλοι εμείς. Ή έστω κάποιοι. Η κατάσταση από πολύ σοβαρή και τραγική έως κωμική. Γκροτέσκο να παίζουμε τουλάχιστο.  Να διαταράσσουμε την αρμονία, η οποία ούτως ή άλλως διαταράσσεται αυτή είναι η ζωή, να αναδεικνύουμε το ωραίο, την πραγματικότητά μας. Και να προσπαθούμε να γελάμε.

Ξανά. Ξανά. Και ξανά.