Μου αρέσουν δηλώσεις του τύπου "την ζωή να την διεκδικείς", που λέει ο αγαπημένος Κωστής, μου αρέσει να μην αφήνω τίποτα στην τύχη και το σενιάν ψησιματάκι, επίσης το εδώ και τώρα, it's now or never. Έλα μου όμως που υπάρχουν μέρες και νύχτες που είναι σαν να μην πραγματοποιούνται τα παραπάνω, που ζορίζομαι, όχι, έλα μου, έλα μου στα αλήθεια να κάτσεις δίπλα μου και να με φιλήσεις. Αλλά δεν έρχεσαι και δεν ξέρω τι να τις κάνω τις ώρες και μου φυτρώνουν στα μυαλά στιχάκια και βερίκοκα σε μπαλκόνια με κισσούς και παλιοσοκολάτες με μύγδαλα. Και μετά έρχεται ο Σαρτρ που μου λέει να επινοώ τον εαυτό μου, να με επανεφευρίσκω, και τα λέει καλά και τα λεω κι εγώ και με κάνουν και favorite στο twitter. Και μετά σκέφτομαι και τον Δάντη που λεγε πως στην κόλαση πάνε αυτοί που επιλέγουν μια ηθελημένη μελαγχολία, κάπως έτσι το λεγε ή εγώ αυτό είχα κρατήσει για ρεζουμέ, σαν το ζωμό από το κοτόπουλο που τον κρατάς για θα σου χρειαστεί στο μέλλον, κάπως έτσι. Καλή Παρασκευή, κυρίες και κύριοι. Έχει ήλιο!!
"Στην κόλαση πάνε αυτοί που επιλέγουν μια ηθελημένη μελαγχολία"... Τελικά ο Δάντης ήταν πολύ σοφός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφή όμως είσαι κι εσύ, Holly μου, που το παραθέτεις εδώ, επειδή αναγνωρίζεις την αλήθεια του. Και γι' αυτή σου τη σοφία εύχομαι σύντομα να ανταμειφθείς με "παλιοσοκολάτες με μύγδαλα"....
@Nina: δεν είναι ακριβώς έτσι, μάτια μου ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή