μάσκα

Έβαλα μια μάσκα προσώπου στο πρόσωπο και μια φωτογραφία με λουλούδια στο πρόσωπο στο facebook, αναρωτώμενη γιατί του δίνω τόση σημασία κάποιες φορές, ακόμα και με το να του μην δίνω, (του facebook, όχι του προσώπου). Αυτό μου θύμισε το sex που του δίνουμε προσοχή και γεμίζει βαρύτητα την ζωή μας ακόμα κι όταν υπάρχει μεταξύ δυο ανθρώπων, αλλά ακόμα κι όταν δεν υπάρχει και αιωρείται στον αέρα. 

Διάβασα ένα βιβλίο στον καναπέ και άκουσα ένα τραγούδι πολλές φορές, μα πολλές φορές που στο τέλος ζαλίστηκα και το έκλεισα και άνοιξα τηλεόραση και τώρα βλέπω την Κονιόρδου στο Νετ να μιλάει για το αρχαίο δράμα και κάποιοι γύρω να χειροκροτούν και άλλοι να τραγουδάνε τραγούδια όπως το "το χω παράπονο μάνα μου, στόμα μου κι ας πέθαινε το σώμα μου... ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως και αυγή", κτλ, κτλ, σαν τραγούδια μακριά από μένα τώρα μου φαίνονται αυτά, δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους, δεν ξέρω, μπορεί να λέω και βλακείες. Όπως κι αν έχει, συνεχίζω το γράψιμο στυλ αγαπημένο μου ημερολόγιο, παράλληλα με την τιβί, είμαι στο twitter, σκέφτομαι πως αύριο πρέπει να πάω οπωσδήποτε γυμναστήριο, μουλτιτάσκινγκ, διαβάζω κάτι που μου αρέσει και κάνω μια πράξη -νομίζω- σοφή, τη μοναδική σήμερα, ένα retweet.

 "ηλιθιότητα σκέτη. όχι αρκετή ώστε να είναι εξυπνάδα", αυτό.

Μερικές φορές ταυτίζομαι με κάτι τέτοια και βρίσκομαι να έχω ανάγκη χαστούκια και επανεκκινήσεις, ίσως έτσι είμαι εγώ, ίσως έτσι να είναι κάποιοι άνθρωποι, κουραστικό όμως κάπως. "I am a great pretender", αυτό έχω να πω γενικά, και το έχω ξαναπεί, μα το νιώθω, κι εσύ μπορεί να μου πεις, σιγά, πως κάνεις έτσι, λες και ανακάλυψες την αμερική, σιγά τις δηλώσεις, έχουμε θέματα πολλά στον κόσμο, και θα σου πω ναι, έχεις δίκιο, αλλά έχω και εγώ το δικό μου. 

Θεωρώ πως πρέπει ίσως να μιλάω μόνο για μένα ώρες ώρες, αλλά εγώ θέλω να πω (πάλι;) δυο πράγματα τετριμμένα για όλους μας, στην υγειά μας ρε παιδιά, να βάζουμε υψηλούς στόχους, να διαβάζουμε περισσότερο και να θυμόμαστε πως σόου κλάσικ η ζωή είναι μικρή, ναι.. Έτσι όλα αυτά, ασυνάρτητα... Όλα αυτά σε πείσμα όλων..