more than a haunted feeling

Είναι αυτό που είσαι σε ένα μπαρ και δεν νιώθεις άσχημα, ούτε όμως υπέροχα, νιώθεις μέτρια, ήρεμα, ήσυχα. Είναι αυτό που αναρωτιέσαι αν θα έπρεπε να αισθάνεσαι ευτυχισμένος που είσαι τουλάχιστο έξω για ένα ποτό, που έχεις κάθε τέτοια δυνατότητα. Είναι αυτό που κάποια στιγμή θες να χαθείς από τον τόσο κόσμο, που κάποια στιγμή οι άλλοι αποτελούν μια γλυκειά, γλυκειά ίσως, αλλά, ναι, βαβούρα. Είναι αυτό που όταν πηγαίνεις τουαλέτα, κλείνεις την πόρτα πίσω σου και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, κοιτάζεσαι για 5 λεπτά σαν να θες να πεις στον εαυτό σου, στο είδωλο, κάτι. Είναι αυτό που σου γυρίζουν στο μυαλό τα λόγια της Άντας, "η έλλειψη αγάπης γεμίζει τα μπαρ". Είναι αυτό που μιλάς με την φίλη σου και τα λέτε όμορφα και σοφά, είστε όμορφες και σοφές, είναι αυτό. Είναι αυτό που αλλάζει η ώρα πάλι, που γίνεται χειμώνας. Είναι αυτό που είναι όλα καλά, που θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα. Κι έτσι θα γίνουν.

..btw....Happy Halloween!.. :-)

magic, moments

Υπάρχουν στιγμές που τα μόνα χρήσιμα λόγια είναι τα άσκοπα. Το διάβασα σε ένα κείμενο που μου έστειλε σήμερα μια φίλη. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να μου μιλήσεις άσκοπα. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να ξυπνήσεις και να με αναζητάς, που θα σου έχω κολλήσει στο μυαλό, κι εσύ στο δικό μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω ένα μεγάλο "ναι", επετειακό. Υπάρχουν στιγμές που το μόνο χρήσιμο είναι το ξεγύμνωμα, γιατί μία είναι η ζωή, πως να το κάνουμε, μία, και τόσο κρίμα να την προσπερνάμε με κι από ντροπές. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τεντωθώ και να φτάσω κάπου πιο ψηλά, που θέλω να σου μιλήσω πολύ και δυνατά. Υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσα ίσως να θυμώσω μαζί σου, αλλά ποτέ να βαρεθώ. Υπάρχουν στιγμές που ξέρω την αλήθεια μας. Υπάρχουν στιγμές που ονειρεύομαι για να υπάρξουν στιγμές. Στιγμές με φως και ρωγμές, ό,τι δηλαδή έχουμε όλοι.

Her Morning Elegance

...καλό παρασκευοσαββατοκύριακο!

baby blue

Ένα σώμα γυμνό είναι 

η μοναδική  

προέκταση της νοητής γραμμής 

που μας ενώνει με 

το μυστήριο.

Οδυσσέας Ελύτης

 

big dreams, gangster

..τον έρωτα δεν τον κυνηγάς, τον βρίσκεις.. #2

..walked into the room you know you made my eyes burn..


..you fit me better than my favourite sweater..

role

Υπάρχει λοιπόν, ομορφιά μου, κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. Τελικά, μάλλον ψέματα λέω όταν κλαίγομαι πως τάχα θέλω να μάθω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Στα τσακίδια το εδιζησάμην εμεωυτόν. Αφού το βλέπω τόσα χρόνια στην πράξη: Χωρίς τον εαυτό μου, υπάρχω. Χωρίς το ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα. Μόνο αυτός με εξάπτει, με πληροί, με αποκαθιστά. Παίζω λοιπόν, χαρά μου – παίζω και πλέκω εγκώμια μιας ζωής που δεν καταλαβαίνει τίποτα έξω από την Τέχνη της. Γιατί δεν μπορώ να εννοήσω και να εννοηθώ παρά σαν αυτουργός της κατασκευής μου. Γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται εν τέλει παρά μόνο από τον τρόπο που ο ρόλος μου επινοεί τον εαυτό μου. Στον έρωτα, για παράδειγμα. Όποτε μπαίνω στον ολέθριο χώρο χωρίς το δραματουργικό μου οπλοστάσιο, καταλήγω ένας Δον Κιχώτης σε λαϊκή έκδοση τσέπης. Ο ήρωάς μου, αν θυμάσαι, δεν μπορεί να εστιάσει στο θέμα του, δεν δύναται να εκφραστεί, του αρκεί η απλή αναφορά του ανόητου ονόματός της –Δουλτσινέα– για να γίνει γελοίος. Πόσο την αγαπάει, δεν ξέρει να το πει. Για να δηλώσει την αγάπη του, κάνει μια τούμπα στον αέρα, η πουκαμίσα του σηκώνεται, ο κώλος του μένει έκθετος μπροστά στα μάτια του υπηρέτη του. Ο Δον Κιχώτης εκείνη τη στιγμή είναι ο εαυτός του, αν με εννοείς. Μεγαλειώδες, θα πεις. Θα έκλαιγες μπροστά σε μια τέτοια σκηνή, ναι, είμαι σίγουρη, θα έκλαιγες. Μεγαλειώδες, αλλά και πάλι. Άχαρο. Διόλου δεν το θέλω. Γιατί λοιπόν να είμαι ο εαυτός μου, αφού μάλιστα αγαπώ τόσο τη μίμηση; Αφού συντάσσομαι με αυτό που λέει ο Τόμας Μαν: «Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν παρά να μιμείται πάντοτε κάτι που ήδη συνέβη».

Μαλβίνα Κάραλη