τα μεταβατικά

 

είχα μάθει από μικρό παιδί να κολλάω το πρόσωπό μου στα τζάμια, έφτιαχνα παραμύθια, γελούσα και κοιτούσα πάντα μακριά

κι όταν η στραβή πραγματικότητα με ξεπερνούσε, έλεγα στις φίλες μου και πηγαίναμε στην θάλασσα, το μόνο που ήθελα ήταν να χαζεύω βάρκες, αυτές πάντα ήξεραν να πλέουν στο δικό τους άπειρο, εκεί όπου όλα τα προβλήματα έχουν λυθεί

τώρα δεν μπορώ πια να αλλάζω θέμα, κι δεν θέλω

τώρα λείπουν τόσα πολλά που ξυπνάω στον ύπνο μου, που δεν ξέρω αν πατώ στην γη, που έχω ένα βάρος στην καρδιά που τρέμω να σκέφτομαι

κι θέλω να αποκτήσω μια νέα διεύθυνση, από αυτές που φτάνουν μόνο ωραία γράμματα κι  υπάρχουν διέξοδοι στα δάκρυα κι οι αγκαλιές είναι μόνο σφικτές κι μυρωδάτες, μια νέα διεύθυνση που θα με κοιτάς στα μάτια κι θα καταλαβαίνεις πως νιώθω

 

κι δεν είναι πια το μικρό παιδί που σου μιλάει, μα εγώ που προσπαθώ να κρατάω το χαμόγελό μου στα χέρια μου