the greatest thing

Η αλήθεια είναι πως και μου αρέσει και δεν μου αρέσει που φεύγει αυτός ο μήνας. Είχε μέσα θύμηση του τελειότερου αισθήματος. Είχε μέσα εμένα πιο λαμπερή, είχε κι εμένα πιο θαμπή, είχε μέσα εσένα, είχε μέσα κι την απουσία σου, είχε μέσα χαμόγελα, είχε μέσα κι σιωπή, είχε πίστη, είχε κι αμφισβήτηση. Η αλήθεια είναι πως όλα θα συμβούν γλυκά και άγρια κι αυτόν τον νέο Δεκέμβρη, δεν ανησυχώ. Η αλήθεια είναι πως και δεν μου αρέσει και μου αρέσει που φεύγει αυτός ο Νοέμβριος. Η αλήθεια είναι πως το ίδιο θα λέω σε λίγο και για το 2011..   :)

thursday: mood = let's kiss and make up, dear

 ...

Two heads are better
Than what I hear
Let's kiss and make up
No use to break up
We need each other, dear  

...

..btw....Happy Thanksgiving!.. :-)

 

red moon

Ήταν ένα απαισιο σαββατοκύριακο. Ξέρεις πως είναι τα απαίσια σαββατοκύριακα; Έχεις εικόνα; Από αυτά που έχουν μέσα νοσοκομείο(-), γιατρούς(-), βαρεμάρα(-), πολύ βαρεμάρα(-), φόρμες κέικ(-), αλλά και γυμναστικής(+), σιδέρωμα (ουάου, το ξέρω, εδώ μπαίνει +++), περπάτημα πολύ (++), γλυκά πολλά (--, και τι θα πουν οι mutual οδοντίατροι;), είχε απάθεια(-), άσχημη λέξη, είχε ακούω την Lana Del Rey και δεν μου καίγεται καρφί, μόνο όταν μπήκε το cd του Elvis (ναι, αυτό από την εφημερίδα) κι άκουσα το blue mooooon, ίσως, ίσως μόνο τότε να αισθάνθηκα κάτι, γιατί γενικά αυτό το απαίσιο σαββατοκύριακο είχε αυτό το "δεν νιώθω στεναχώρια ή πόνο για κάτι ή κάποιον, αλλά δεν μπορώ να περιγράψω και πως νιώθω, ίσως έλλειψη ενθουσιασμού για κάτι ή κάποιον", μπορεί. Κι αυτό το "μπορεί" είναι ικανό να μας σώσει, γιατί τα πράγματα είναι αναστρέψιμα, φυσικά, σχεδόν όπως πάντα, μια αλλαγή σκέψης χρειάζεται, μια άλλη ματιά. Έχω ξυπνήσει και είναι Δευτέρα, δεν είναι πλέον απαίσιο σαββατοκύριακο, που ενδεχομένως να χρειάζεται που και που για να εκτιμάει κανείς κι αυτές τις άτυχες που ναι πρώτες (ή τόσο διάσημες;) δευτέρες, έχω πιει καφέ σε μια κούπα με καράβια απ´ έξω, να θυμάμαι τα όμορφα νησιά, είναι 33 μέρες για τα Χριστούγεννα, έχει ήλιο, έχει χαμόγελα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι γιορτάζω κιόλας και αποφασίζω πως θέλω να ζω με ηρεμία, ευγένεια και ενεργητικότητα, να γίνονται πράγματα που λέει και η μπάρμπα. :P Σήμερα σηκώθηκα και το πρώτο πράγμα που είπα στην αδερφή μου ήταν "Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν.", τζιζας, το λιγότερο.

Σήμερα έχει και τραγουδάκι...

Αυτό για εσάς.

Εγώ θα ακούσω ένα άλλο στην θέση του. Χα!

έτσι άρχισαν όλα

...

Όλα άρχισαν όταν η Μοιραράκη πούλησε το πρώτο της χαλί μέσω τηλεφώνου, 

μία αυγουστιάτικη νύχτα με καύσωνα.

Όλα άρχισαν με μία φράση του Νίκου Μαστοράκη: Αυτή είναι η ζωή σου!

Όταν η Ζωζώ περνούσε το κατώφλι της Πειραϊκής-Πατραϊκής.

Λίγες ώρες πιο πριν, ένας Κινέζος κατασκεύαζε το πρώτο του Ρόλεξ-μαϊμού.

Όλα άρχισαν ένα Σαββατόβραδο στο Κολωνάκι.

Όλα ξεκίνησαν μέσα σε ένα γραφείο creative διαφημιστικής εταιρείας.

Ξέρω τι φταίει. Τα ποτά οι μπόμπες.

Όλα άρχισαν όταν ψηφίστηκε η βουλευτική ασυλία.

Όλα άρχισαν μόλις καταργήθηκε η άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού.

Όλα άρχισαν μόλις το Star ανακάλυψε το YouTube.

Όλα άρχισαν ένα βράδυ στο Mercedes.

Τη μέρα που ανακαλύφθηκε το blanco.

Όλα άρχισαν την πρώτη μέρα που έφερες δουλειά στο σπίτι.

Όλα ξεκίνησαν τη μέρα που εκείνος ο Θεσσαλονικιός ανακάλυψε το φραπέ. 

Τη μέρα που εμφανίστηκαν οι παντόφλες πισίνας.

Τη μέρα που έγινε το πρώτο exit-poll.

Όταν η Αλέκα έβγαλε από την τσάντα της το iPhone.

Mόλις ανακαλύφθηκε το βίντεο.

Όλα ξεκίνησαν από μία λάμψη που άστραψε στο μάτι της Τατιάνας.

Όλα άρχισαν όταν συλλάβανε την Πέπη Τσεσμελή.

Όλα άρχισαν όταν το Euro 2004 αποδόθηκε στο ελληνικό DNA.

Όλα άρχισαν με ένα συναγερμό που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κλείσει.

Όλα τα φταίει το σεμεδάκι επάνω στην τηλεόραση. Ή μάλλον όχι: όλα τα φταίει ητηλεόραση.

..τα παραπάνω από την προηγούμενη athensvoice... 

τα ξαναδιάβαζα όταν έφτιαχνα αυτή την μαρμελάδα μήλου 
και χάζευα τις παρακάτω εικόνες..

hansaplast

ήμουν στο μετρό
μπροστά πίσω γύρω κόσμος
και λίγο πιο μπροστά ένα ρολόι
ηλεκτρονικό με ημερομηνία
με λάθος ημερομηνία
έδειχνε 11 11 11
μέρα που πέρασε
κι όμως την ξαναζούσα με κάποιο τρόπο
εκείνη την μέρα
κάποια στιγμή της
τα λεπτά που ήμουν στο μετρό
κόσμος γύρω πίσω μπροστά
κι εγώ πιο μπροστά
σε μια αληθινή μέρα και σε μια παλιά μαζί
κι αισθάνθηκα εκτός τόπου και χρόνου
μπερδεύτηκα κι ήθελα μόνο μια αγκαλιά
βγαίνοντας από το βαγόνι
κοίταξα πίσω γύρω μπροστά
και μέσα
στο χέρι μου
κρατούσα ένα hansaplast
κι ένα δαχτυλίδι
καπνού

somewhere between what you need and what you know

κάποιες μέρες μετά την πρώτη

κάποιες μέρες με νέα κυβέρνηση

κάποιες μέρες με βροχή

κάποιες μέρες με μαραθωνίους

κάποιες μέρες με χτυπήματα

κάποιες μέρες με αποφάσεις

κάποιες μέρες με έρωτα

κάποιες μέρες με λύπη

κάποιες με χαμόγελα και πολύ φαγητό

κάποιες με λίγο

λίγο λιγότερο φως

κάποιες με ήλιο

κάποιες εύκολες

κάποιες δύσκολες

αλλά όλες

όλες ΤΟΣΟ, μα πόσο!!, χαρούμενες

και με τίποτα, με τίποτα δεν θα την χάσω, αυτή την χαρά μου

Mr. November