red moon

Ήταν ένα απαισιο σαββατοκύριακο. Ξέρεις πως είναι τα απαίσια σαββατοκύριακα; Έχεις εικόνα; Από αυτά που έχουν μέσα νοσοκομείο(-), γιατρούς(-), βαρεμάρα(-), πολύ βαρεμάρα(-), φόρμες κέικ(-), αλλά και γυμναστικής(+), σιδέρωμα (ουάου, το ξέρω, εδώ μπαίνει +++), περπάτημα πολύ (++), γλυκά πολλά (--, και τι θα πουν οι mutual οδοντίατροι;), είχε απάθεια(-), άσχημη λέξη, είχε ακούω την Lana Del Rey και δεν μου καίγεται καρφί, μόνο όταν μπήκε το cd του Elvis (ναι, αυτό από την εφημερίδα) κι άκουσα το blue mooooon, ίσως, ίσως μόνο τότε να αισθάνθηκα κάτι, γιατί γενικά αυτό το απαίσιο σαββατοκύριακο είχε αυτό το "δεν νιώθω στεναχώρια ή πόνο για κάτι ή κάποιον, αλλά δεν μπορώ να περιγράψω και πως νιώθω, ίσως έλλειψη ενθουσιασμού για κάτι ή κάποιον", μπορεί. Κι αυτό το "μπορεί" είναι ικανό να μας σώσει, γιατί τα πράγματα είναι αναστρέψιμα, φυσικά, σχεδόν όπως πάντα, μια αλλαγή σκέψης χρειάζεται, μια άλλη ματιά. Έχω ξυπνήσει και είναι Δευτέρα, δεν είναι πλέον απαίσιο σαββατοκύριακο, που ενδεχομένως να χρειάζεται που και που για να εκτιμάει κανείς κι αυτές τις άτυχες που ναι πρώτες (ή τόσο διάσημες;) δευτέρες, έχω πιει καφέ σε μια κούπα με καράβια απ´ έξω, να θυμάμαι τα όμορφα νησιά, είναι 33 μέρες για τα Χριστούγεννα, έχει ήλιο, έχει χαμόγελα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι γιορτάζω κιόλας και αποφασίζω πως θέλω να ζω με ηρεμία, ευγένεια και ενεργητικότητα, να γίνονται πράγματα που λέει και η μπάρμπα. :P Σήμερα σηκώθηκα και το πρώτο πράγμα που είπα στην αδερφή μου ήταν "Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν.", τζιζας, το λιγότερο.

Σήμερα έχει και τραγουδάκι...

Αυτό για εσάς.

Εγώ θα ακούσω ένα άλλο στην θέση του. Χα!