είναι μια ώρα που έχει ήλιο, που όλοι έχουμε γίνει αυτομάτως πιο χαρούμενοι μόνο από αυτό, το πρόσωπο του ήλιου, που πολλοί ασχολούνται με τις παρελάσεις της 25ης, άλλοι καθόλου, που σαν να ζούμε πια στα όρια της απάθειας, δράσης, κοροιδίας, στην σφαίρα του να δω που θα πάει όλο αυτό, μέχρι που θα το τραβήξουν, μέχρι που θα το τραβήξουμε, είναι που είναι μια ώρα που κοιτάζω συνέχεια μια φωτογραφία που είδα στο twitter,
που έχω τόσο βαρεθεί καθετί παλιό και θέλω τόσο πολύ κάθετι καινούριο, που σε λίγο θα βγω έξω, ναι, έξω, που έχει ήλιο, το είπα;, που είναι άνοιξη και όλα βαίνουν καλώς μέσα στα θέματα που, ok, έχουν όλοι, που εγώ αποπνέω επιθυμίες, που χαμογελάω, και κάποιες φορές, ίσως, είμαι και αστεία, λέω τώρα, που θέλω μια έλξη και μια σοκολάτα, που σηκώνομαι από τον καναπέ και μου έρχονται λέξεις στο μυαλό, που κάθομαι πάνω σε κάτι μαξιλάρια και τις χάνω μετά όλες και δεν έχω τι να γράψω, που δεν μου αρέσει το oversharing και το κάνω, που θέλω κάποιος να μου πει ένα μπράβο και να με κοιτάξει στα μάτια, χωρίς να ξέρω ακριβώς για ποιο λόγο, που θέλω να φτιάξω το παρακάτω γλυκό γιατί έχει πάνω του λουλούδια που κλαίνε,
είναι μια ώρα που θυμήθηκα εσένα, κι αυτό δεν σημαίνει κάτι άλλο από αυτό ακριβώς που λέω, ναι,
είναι μια ώρα που μου έχει κολλήσει το παρακάτω τραγούδι,
τόσο πολύ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου