Θες η ψυχοθεραπεία, θες τα ποιήματα που μου έχουν σκάσει μπροστά, έχω σταματήσει να γράφω και κάπως μου έλειψε. Αυτές τις μικρές ιστορίες (μας). Για το πώς νιώθεις, για αυτό -τώρα, το "μεγαλώνοντας". Θα περίμενε κανείς ίσως με το πέρασμα των χρόνων να γινόμαστε πιο σκληροί, κάπου το έχω ξαναπεί αυτό, εγώ γίνομαι πιο ευαίσθητη, πιο εύθραυστα δυνατή. Πάνε αυτά τα 2 μαζί; Κάπως πάνε. Βλέπεις ότι όλα στη ζωή είναι τόσο σχετικά για τον καθένα, που αυτό γίνεται πια η σταθερά του. Κι εκεί που νόμιζες ότι γύρω στα 30 τακτοποιούνται όλα, να τα πάλι ξανά σε μια ατέρμονη ρευστότητα. Ίσως αυτό ήταν πάντα η ζωή, ρευστή, πλαστική, την ζουλάς και την κάνεις όμορφη, την ζουλάς και την κάνεις άσχημη. Σαν την πλαστελίνη μου.
