Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

Bullshit, You Aren’t Living

The thing that gets the most under my skin is walking around the world and seeing people who have stopped living.

I see them on buses and in restaurants and walking on the street and it fucking devastates me.

It’s fucking miserable.

It’s a club 70% of our world has prescribed to.

I went to shake them and light a fire in their eyes.

You must quit the life you hate to start living.

I was talking with somebody last week about somebody changing careers and they said, “If I was them I would just lie down, take it and work for another 10 years even if I hated it, just to retire. They’re so close. Why start again?”

Every molecule in my being detested those words.

It makes my hackles raise and my mouth froth resent.

Doing the movements–the degree/the debt, the office job, the pension, the mortgage, waking up everyday hating a job you have to work to support the house you didn’t really want to buy and the degree you didn’t really use for the pension you’ll never use because you’ll get a disease from your misery and die before you can enjoy it isn’t living.

Whatever asshole told you that, lied.

I’m sorry—but its all absolute bollux and you need to start again.

Our generation is blessed with living in a world where we can do whatever the hell we want–we can pull jobs out of our assholes and throw pasta on walls.

There are kids pranking their moms on their Youtube channels getting paid 60,000 a video off advertising.

We live in a cool time–are you aware of what we can do, what you can do?

How some of my friends left their 9-5’s and started their own business and are absolutely killing it is not extraordinary to me.

I don’t think I or they are special cases.

I think too many people lay down in a life they don’t love and go, “Well, I guess I’m here so… fuck it, I’ll just stay.”

No shit we are a bunch of black out weekly alcoholics.

No shit we are addicted to Netflix so we can check out of real life.

No shit we get depressed because we feel it is hopeless and there’s no point.

Who said we have to stay?

Who said the solution is to lay down, wake up, brush our teeth, pee, get dressed, eat, shit, eat, and sleep?

Maybe your parents or a cool uncle or who knows—anyways, it isn’t true.

A friend of mine is in his seventies and getting a divorce.

When he told me his choice he said, “Janne, now is the most pressing time. And I know, shit, I only have maybe 20 years left. How do I want to live those 20 years?”


You aren’t doing anybody a favor when you stop living, stop trying.

When we heal our suffering, we heal this world.

When we do what we love, we heal this world.

You don’t need to write some fucking self help book with the intention it’s going to save people, or become Tony Robbins or go build 12 schools in Colombia (or do) to save our planet—you want to save our planet? Live your god damn truth.

Speak your truth, be your truth, live your truth—and go make some money off your truth while you’re at it.

Don’t lie down and drink the Kool aide and think you’re doing anyone any favors.

The greatest cause of dis-ease is emotions that manifest into physical pain in our bodies—you want to swallow your truth and work, live a job you hate—it will kill you and that ain’t doing you or your family any favors either.

So how does it heal this world if I do what I love?

Because when you do what you love, you shine.

You become happy.

You float like a fucking weightless chipmunk through your days because nothing is heavy anymore.

People will walk up to you and when you tell them they will go, “Ahhhhh, that’s why. You’re happy because you do what you love.”

Like its some god damn secret that somebody needs to tell everybody else (even though you already know and he knows, and she knows and we all know).

“But, who will do all the jobs like bag groceries? Pick the garbage up? Not everybody is a beautiful, blonde, white 27-year-old female who can play on a surfboard and write poetry.”

You’re right, there is only one me—and my truth and my joy is writing poetry and somebody else’s truth and joy might be being a tow truck driver. In fact, one of the happiest humans I have ever met is a tow truck driver in Victoria. Shit grinning happy. Maybe happier than me.

He is living.

So quit blaming everybody for not living your life.

And go try.





If you woke up tomorrow morning and had 6 million dollars, what would you do?

You have your thing—now go fucking live it.


original source: here



 

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018

πλαστελίνη


Θες η ψυχοθεραπεία, θες τα ποιήματα που μου έχουν σκάσει μπροστά, έχω σταματήσει να γράφω και κάπως μου έλειψε. Αυτές τις μικρές ιστορίες (μας). Για το πώς νιώθεις, για αυτό -τώρα, το  "μεγαλώνοντας". Θα περίμενε κανείς ίσως με το πέρασμα των χρόνων να γινόμαστε πιο σκληροί, κάπου το έχω ξαναπεί αυτό, εγώ γίνομαι πιο ευαίσθητη, πιο εύθραυστα δυνατή. Πάνε αυτά τα 2 μαζί; Κάπως πάνε. Βλέπεις ότι όλα στη ζωή είναι τόσο σχετικά για τον καθένα, που αυτό γίνεται πια η σταθερά του. Κι εκεί που νόμιζες ότι γύρω στα 30 τακτοποιούνται όλα, να τα πάλι ξανά σε μια ατέρμονη ρευστότητα. Ίσως αυτό ήταν πάντα η ζωή, ρευστή, πλαστική, την ζουλάς και την κάνεις όμορφη, την ζουλάς και την κάνεις άσχημη. Σαν την πλαστελίνη μου.


Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

πάντα η ποίηση

εκείνες οι ώρες που ψάχνεις να διαβάσεις ένα στίχο  

...
Ο ουρανός με τ' άστρα
αγγίζω κι ονειρεύομαι
το παρελθόν του κόσμου 
όταν ανοίγαν τα κορμιά
βεντάλιες του απείρου...
Αγγίζω και σε γεύομαι
και μόλις πριν με πάρεις
μπαίνω σε διαμαντένια σιωπή
εκεί όλο παίζεται η σκηνή
της ομορφιάς π' αντιμιλά
στον πείσμονα ερημίτη

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Τρίτη 9 Μαΐου 2017

Ποίημα στους φίλους

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ' αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.



Χόρχε Λουίς Μπόρχες