just the two of us

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ανάμεσα μας άτομα που δεν έχουν πρώην, που βρήκαν τον έρωτα και την αιώνια αγάπη με αυτήν την όχι απαραίτητα πρώτη ματιά, αλλά πρώτη φορά, που έδεσε το γλυκό με τη μία και ζουν happily ever after. Για το μεγαλύτερο μέρος του πλυθυσμού όμως οι πρώην είναι αρκετοί έως πολλοί. Έτσι υπάρχουν και πολλές κατηγορίες χωρισμού. Νούμερο 1: βαρεθήκατε ο ένας τον άλλονε, σας μύριζαν οι παντόφλες σας, διαζύγιο κοινή συναινέσει, νούμερο 2: τον βαρέθηκες εσύ, οπότε είσαι ΟΚ, σίγουρα νιώθεις άσχημα αλλά the winner takes it all, μην μου χαιδεύεσαι, νούμερο 3: σε βαριέται αυτός/αυτή: να σου και τα μυστήρια παραδίπλα, να σου το τι παίχτηκε τώρα εδώ, να σου το να, να σου το άλλο το κερατό μου, ω ναι αυτό ακριβώς, το κερατό, είναι αυτό που λέω εγώ "το βίαιο τέλος"..που το μαθαίνεις τελευταίος.. και δεν το περιμένεις, που δεν του το 'χεις του άλλου. 
Ανάλογα λοιπόν με την κατηγορία που ανήκεις, σου αφήνει μια αντίστοιχη επίγευση ο πρώην και η θύμισίς του.

Αν σε έχει παρατήσει/χωρίσει έχει μεγαλύτερη επιρροή πάνω σου, συνήθως έτσι δεν γίνεται;, συνήθως. Άμα τον έχεις αφήσει εσύ, δεν τον θυμάσαι 3 η ώρα το πρωί που πίνεις το τζινάκι σου και κοιτάς τον ουρανό ή το ταβάνι κι αναρωτιέσαι ποιος είσαι, που πας, αν θα 'σαι μόνος στη ζωή για με παρέα και τα λοιπά και τα λοιπά, πως να το κάνουμε, το πολύ πολύ να τον θυμηθείς κανά απογεματάκι, που θα πίνεις τον καφεδάκο σου και θα τρως κανά κουλουράκι σαν εκείνα που 'φτιαχνε η μάνα του και σας έστελνε (μου θυμίζεις την μάνα σου, για αυτό σ' αγαπάω kind of issue), μέχρις εκεί όμως, μέχρις εκεί. Η δύναμη του πρώην είναι ανάλογη του βίαιου τέλους λοιπόν. Όσο πιο "βίαιο" το τέλος, τόσο πιο πολύ τον/την εθυμάσαι και μπαίνει στην μέρα σου και μπαίνει στην νύχτα σου κι όχι μόνος/μόνη μερικές φορές αλλά σε διπλή συσκευασία, πακέτο με  νέα/νέο σύντροφο, εφιάλτης, πακέτο. Πάμε πακέτο. Και τί κάνεις τότες;, ερωτώ. Και απαντώ, θαρρώ σοφά, αλλάζεις κανάλι. Τί άλλο;