Τικ Τακ

Το ξυπνητήρι. Έχετε κι εσείς πρόβλημα με το ξυπνητήρι σας; Για την ακρίβεια εμένα αυτός είναι ο λόγος που γραφω, επειδή με ξύπνησε, αλλά όχι επειδή έκανε καλά την δουλειά του, μην αυταπατάσθε. Έχεις περάσει μια δύσκολη μέρα, ήσουν στο γραφείο κοντά 13 (τυχαίο; δε νομίζω, μην νομίζεις) ώρες, έχεις έρθει σπίτι κουρασμένος, πεινασμένος, γεμάτος απορίες όπως εγώ πότε θα γίνω άνθρωπος, όχι μάνα, έχω γάλα στο σπίτι; ή θα αρχίσω αυτή την σχεδόν κλασική πια διατροφή  χωρίς λακτόζη (που φοβούμαι έχει αρχίσει να γίνεται παλιομοδίτικη), η σκόνη όταν δεν μαζεύεται να πεταχτεί είναι ικανή να αυτονομηθεί και να πάει που;, να κάνει τι;, έξυπνη σκόνη κέτσι, τέτοια λοιπόν και άλλα συναφή θέματα με απασχολούσαν. Και φτάνω σπίτι και κάνω καυτό ντουζ και τρώω καυτό φαγί και μιλάω με τον κολλητό μου στο νετ για καυτά θέματα, όπως πως μπορεί να βρίσκει μια γυναίκα χρήματα για να κάνει πολλά ταξίδια στην ζωή της, χωρίς να θυμάμαι τώρα που το σκέφτομαι γιατί είχαμε κολλήσει στην "γυναίκα", και δεν λέγαμε γενικά "ο άνθρωπος", "ο καθένας μας", κτλ. Με αυτούς τους καυτούς προβληματισμούς στο κεφάλι,  έβαλα να δω καλιφορνικέισον. Στον πρώτο κύκλο είμαι, τα πρώτα επεισόδια βλέπω, δεν με έχει ενθουσιάσει ιδιαίτερα η σειρά, ο πρωταγωνιστής κατορθώνει τουλάχιστο να είναι κατά μία έννοια κάπως συμπαθής, και χτες το βράδυ κατόρθωσε επίσης, ναι, κι αυτός,  να με προβληματίσει, ξανά, σχεδόν καυτά. Δεν είναι ωραίο έλεγε να μπλογκάρουν οι άνθρωποι, αντί να γράφουν, να χρησιμοποιούν τα lol και τα brb, κι όχι "την γλώσσα του βασιλιά", και να νομίζουν ότι επικοινωνούν. Εκεί πολυ-προβληματίστηκα, για να είμαι ειλικρινής, για τον βασιλιά που δεν θα φανταζόταν ποτέ μάλλον μια τέτοια εξέλιξη, για τους ανθρώπους που ζουν μέσα στην ψευδαίσθηση της επικοινωνίας, για το πως μπορεί κάποιος να ζει και να κάνει συνέχεια ταξίδια, χωρίς να δουλεύει ντε, αυτό είχε μείνει από την προηγούμενη συζήτηση. Κι επειδή αυτά τα είπε ο Χανκ του καλιφορνικέισον κάπως με ανησύχησαν διπλά και αποφάσισα τότε από αύριο να επικοινωνώ καλύτερα με τους ανθρώπους μου και να σταματήσω για την ώρα να τα σκέφτομαι όλα αυτά και να πάω να κοιμηθώ. Τα κατάφερα, τα κατάφερα μέχρι τώρα. Χτυπάει, βλέπετε και ακούτε (είμαι σίγουρη, μέχρι κι εσείς) αυτό το ξυπνητήρι, όχι δεν ήταν να χτυπήσει, όχι, δεν έκανε καλά την δουλειά του, το ξαναλέω, είναι από αυτά τα ρολόγια που για κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πρέπει να κάνει θόρυβο λες και στάζει η βρύση, αργά, νωχελικά, σημαντικά, τόσο πολύ ώστε η εικόνα του να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να βγάζεις τις μπαταρίες με τόλμη και να τις πετάς μέσα στον κάδο με νόημα και αποφασιστικότητα, σε κάνει να νιώθεις απλά παντοδύναμος. Αδυνατείς όμως να κάνεις κάτι τέτοιο πράξη, εγω αδυνατώ, γιατί πως;, πως θα ξυπνήσω το πρωί; Ειδικά άμα δεν μπορεί να με πάρει ο ύπνος;