21 Μαρτίου 2011: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - Έτος Οδυσσέα Ελύτη

                                          

Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι «τοπίο» - η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας, είναι «διάρκεια». Μια διάρκεια που μόνον το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως 

δε σ' αφήνει να τη συλλάβεις.

Εάν υπήρχε τρόπος να βρίσκεται κανείς, την ίδια στιγμή, μπρος και
πίσω απ' τα πράγματα, θα καταλάβαινε πόσο το άνοιγμα του χρόνου,
που καταβροχθίζει απλώς γεγονότα, χάνει τη σημασία του· όπως,
ακριβώς, μέσα σ' ένα ποίημα. Και τότε -αφού είναι μια ανάπτυξη
του ακαριαίου ή, αντίστροφα, μια σύμπτυξη του ατέρμονος το ποίημα- να κερδίσει την ελευθερία του χωρίς να καταφύγει σε κανενός είδους πυρίτιδα.

Μόνον ένα πράγμα να μπορούσε να συνειδητοποιήσει: ότι δεν τα
κρατάνε όλα οι ζωντανοί.

Μια μεταγλώττιση του ήχου που κάνουν παφλάζοντας τα μικρά κύματα, τη στιγμή που η σελήνη απομακρύνεται και το σπίτι σιμώνει
στην ακροθαλασσιά, θα μπορούσε πολλά να μας αποκαλύψει. Για τις
κορυφές των αισθήσεων πριν απ' όλα. Όπου η ευγένεια υποσκελίζοντας τη δύναμη φτάνει πάντοτε πρώτη: ένα γαλάζιο φιστικί που
λάμπει, το βότσαλο αναμμένο, μοναχικά πατήματα του ανέμου στα
φύλλα. Ή αλλιώς: μια μετόπη, ένας τρούλος, που κάνουν τη φύση
γραμμή, όπως ο φλοίσβος οικουμενική την ελληνική γλώσσα.

Μάθε να προφέρεις σωστά την πραγματικότητα.

                                           

Να προφέρεις την πραγματικότητα όπως ο σπουργίτης το χάραμα.
Και να τη σιμώνεις όπως ένα πλοίο τη Σέριφο ή τη Μήλο. Που τα

βουνά ξετυλίγονται το ένα μέσ' απ' το άλλο εωσότου φανεί ο υπέροχος κώνος με τα λευκά σπίτια· το ένα νησί χωρίζεται σε δύο ή τρία·
κι ο κάθετος βράχος δείχνει, από κοντά, να κρατάει την πιο παρθένα
λευκή αγκαλιά. Διείσδυση σε μεγάλο βάθος μέσα στις αισθήσεις και
συνάμα διαρκής ανατροπή κάθε χρηστικής αντίληψης 

για τη φύση του υλικού κόσμου.

Πουθενά αλλού δεν ένιωσα τη ζωή μου τόσο δικαιωμένη όσο πάνω
στη γέφυρα ενός πλοίου. Στη θέση τους τη σωστή, τα πάντα: οι βί-
δες, οι λαμαρίνες, οι σωλήνες, τα συρματόσχοινα, οι αεραγωγοί, τα
όργανα πλεύσεως· και ο ίδιος εγώ που εγγράφω την αέναη μεταβολή
παραμένοντας στο ίδιο σημείο. Ένας πλήρης, αυτάρκης και συγκροτημένος κόσμος που μου ανταποκρίνεται και του ανταποκρίνομαι και
εισχωρούμε μαζί σαν ένα σώμα στον κίνδυνο και στο θαύμα.

Πλοίο διαρκείας η χώρα μου.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ (1985) - Ελύτης