η νεραντζιά

Είσαι στο εξωτερικό, η καρδιά σου είναι μοιρασμένη, εσύ εδώ, η οικογένειά σου εκεί, και οι φίλοι, πίσω στην Ελλάδα. Σκέψεις, μοιρασμένες κι αυτές. Ελλάδα μετά. Πάλι εδώ, πάντα εδώ. Όπως κι αν έχει, αυτό το "εδώ" είναι η πατρίδα σου. Κόσμος, μοιρασμένος κι αυτός, στις έννοιες του και τις χαρές του, το κεφάλι του καθενός έχει μέσα ως επί τω πλείστον υποχρεώσεις, έχει μέσα αγωνίες. Μερικοί από τους ανθρώπους που προσπερνώ στο δρόμο έχουν στο πρόσωπό τους την έκφραση της απόγνωσης, λες κι είναι χαμένοι, το ίδιο μπορεί να λένε οι άλλοι και για μένα; Μπορεί. Οι ειδήσεις σε μιαν άλλη τροχιά, σε ένα παιχνίδι μιντιακό, κρίση, χρέος, αναδιάρθρωση, επιμήκυνση, χρεωκοπία, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, που να ελπίζεις, τι να περιμένεις. Θα ήθελες η ζωή σου να είναι η "ζωή της άλλης", μιας άλλης Ελλάδας, να ξυπνήσεις από τον εφιάλτη και να είναι όλα περασμένα. Ξεδιπλώνεις αυτές τις σκέψεις ενώ περπατάς, αφαιρείσαι, κοιτάς το χαλασμένο και βρώμικο πεζοδρόμιο. Σε υποτιμά η χώρα σου, ΑΥΤΟ νιώθω. Και θλίβομαι. Και δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Το μόνο που με ξυπνάει είναι η μυρωδιά της άνοιξης, οι νεραντζιές καταφέρνουν και μού μιλάνε, ναι, αψηφώντας περίτρανα την βρωμιά των σκουπιδιών. Τότε θυμάμαι πως αυτή η χώρα έχει κι από έναν παράδεισο κάπου μέσα της, στα σπλάχνα της ζουν τα νησιά και τα βουνά της, έχει κάπου μια ομορφιά που μπορεί να αναδυθεί, να ξεπεράσει τις όποιες ακαθαρσίες και να βγει στην επιφάνεια, όπως κάνουν οι νεραντζιές, όπως πρέπει ίσως να συμβεί και για όλους εμάς...