I've been a puppet, a pauper, a pirate, a poet, a pawn and a king
I've been up and down and over and out and I know one thing
Each time I find myself layin' flat on my face
I just pick myself up and get back in the race
Α και ....I've been an
awful good girl, Santa. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Ήθελα να πάω, είχα διαβάσει σχετικά, δεν το έψαξα περισσότερο μετά, ξεχάστηκα. Διάβασα όμως το παρακάτω και θυμήθηκα, θυμήθηκα ξανά πόσο ευεργετικό είναι τελικά να αγκαλιάζουμε τους άλλοτε πετυχημένους, άλλοτε αποτυχημένους εαυτούς μας, αν κι είναι δύσκολο να τα ορίζεις αυτά.
Δεν ξέρω αν η ζωη είναι όμορφη ή άσχημη, ανούσιες ταμπέλες, ξέρω όμως πως η ζωή μάς καλεί να την ζούμε, γιατί η ζωή, όπως κι η αποτυχία, αλλα κι η ευτυχία, είναι οκέι.
-Εσύ έχεις αποτύχει ποτέ σου; ρωτάω σχεδόν επιθετικά τον διευθυντή της Microsoft σε θέματα Καινοτομίας και αναδυόμενων επιχειρήσεων για όλο τον κόσμο, Τζουλιάνο Τουμπίνο, ο οποίος από το βήμα του Tedx Athens 2011 διακήρυττε πως πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις και πως πρέπει η σχέση μας με την αποτυχία να είναι διαφορετική.
-Έχω αποτύχει πάρα πολλές φορές, σε όποια πτυχή της ζωής μου μπορείς να φανταστείς, απαντά χαλαρός κι απενοχοποιημένος. Μάλλον μαντεύει τις σκέψεις μου γιατί η επόμενη κίνηση του είναι να σηκώσει το ποτήρι του κι αντί για πρόποση να μου πει «άκου, η αποτυχία είναι οκέι».
......
Τρεις μέρες μετά το Tedx Athens 2011 ανακαλώ τι είδα, άκουσα και ένιωσα εκεί. Κάθε τι που σε μένα φάνηκε όμορφο ή χρήσιμο. Υπάρχει όμως μία φράση που έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου. Αυτή του Χάρη Τσέβη, του Έλληνα ντιζάινερ διεθνούς φήμης για τα ψηφιακά μωσαϊκά του. «Σκοπός δεν είναι η επιτυχία, αλλά η ευτυχία. Και την ευτυχία τη νιώθεις όταν ξυπνάς το πρωί». Και η ευτυχία, είναι οκ.
Η αλήθεια είναι πως και μου αρέσει και δεν μου αρέσει που φεύγει αυτός ο μήνας. Είχε μέσα θύμηση του τελειότερου αισθήματος. Είχε μέσα εμένα πιο λαμπερή, είχε κι εμένα πιο θαμπή, είχε μέσα εσένα, είχε μέσα κι την απουσία σου, είχε μέσα χαμόγελα, είχε μέσα κι σιωπή, είχε πίστη, είχε κι αμφισβήτηση. Η αλήθεια είναι πως όλα θα συμβούν γλυκά και άγρια κι αυτόν τον νέο Δεκέμβρη, δεν ανησυχώ. Η αλήθεια είναι πως και δεν μου αρέσει και μου αρέσει που φεύγει αυτός ο Νοέμβριος. Η αλήθεια είναι πως το ίδιο θα λέω σε λίγο και για το 2011.. :)
Ήταν ένα απαισιο σαββατοκύριακο.
Ξέρεις πως είναι τα απαίσια σαββατοκύριακα; Έχεις εικόνα; Από αυτά που
έχουν μέσα νοσοκομείο(-), γιατρούς(-), βαρεμάρα(-), πολύ βαρεμάρα(-),
φόρμες κέικ(-), αλλά και γυμναστικής(+), σιδέρωμα (ουάου, το ξέρω, εδώ μπαίνει +++), περπάτημα πολύ (++), γλυκά πολλά (--, και τι θα πουν οι mutual
οδοντίατροι;), είχε απάθεια(-), άσχημη λέξη, είχε ακούω την Lana Del Rey
και δεν μου καίγεται καρφί, μόνο όταν μπήκε το cd του Elvis (ναι, αυτό από την εφημερίδα) κι άκουσα το blue mooooon, ίσως, ίσως μόνο τότε να αισθάνθηκα κάτι, γιατί
γενικά αυτό το απαίσιο σαββατοκύριακο είχε αυτό το "δεν νιώθω
στεναχώρια ή πόνο για κάτι ή κάποιον, αλλά δεν μπορώ να περιγράψω και
πως νιώθω, ίσως έλλειψη ενθουσιασμού για κάτι ή κάποιον", μπορεί. Κι
αυτό το "μπορεί" είναι ικανό να μας σώσει, γιατί τα πράγματα είναι
αναστρέψιμα, φυσικά, σχεδόν όπως πάντα, μια αλλαγή σκέψης χρειάζεται,
μια άλλη ματιά. Έχω ξυπνήσει και είναι Δευτέρα, δεν είναι πλέον απαίσιο σαββατοκύριακο, που ενδεχομένως να χρειάζεται που και που για να
εκτιμάει κανείς κι αυτές τις άτυχες που ναι πρώτες (ή τόσο διάσημες;)
δευτέρες, έχω πιει καφέ σε μια κούπα με καράβια απ´ έξω, να θυμάμαι τα
όμορφα νησιά, είναι 33 μέρες για τα Χριστούγεννα, έχει ήλιο, έχει
χαμόγελα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι γιορτάζω κιόλας και αποφασίζω πως θέλω να ζω
με ηρεμία, ευγένεια και ενεργητικότητα, να γίνονται πράγματα που λέει
και η μπάρμπα. :P Σήμερα σηκώθηκα και το πρώτο πράγμα που είπα στην
αδερφή μου ήταν "Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν.", τζιζας, το λιγότερο.
ήμουν στο μετρό
μπροστά πίσω γύρω κόσμος
και λίγο πιο μπροστά ένα ρολόι
ηλεκτρονικό με ημερομηνία
με λάθος ημερομηνία
έδειχνε 11 11 11
μέρα που πέρασε
κι όμως την ξαναζούσα με κάποιο τρόπο
εκείνη την μέρα
κάποια στιγμή της
τα λεπτά που ήμουν στο μετρό
κόσμος γύρω πίσω μπροστά
κι εγώ πιο μπροστά
σε μια αληθινή μέρα και σε μια παλιά μαζί
κι αισθάνθηκα εκτός τόπου και χρόνου
μπερδεύτηκα κι ήθελα μόνο μια αγκαλιά
βγαίνοντας από το βαγόνι
κοίταξα πίσω γύρω μπροστά
και μέσα
στο χέρι μου
κρατούσα ένα hansaplast
κι ένα δαχτυλίδι
καπνού
Είναι αυτό που είσαι σε ένα μπαρ και δεν νιώθεις άσχημα, ούτε όμως υπέροχα, νιώθεις μέτρια, ήρεμα, ήσυχα. Είναι αυτό που αναρωτιέσαι αν θα έπρεπε να αισθάνεσαι ευτυχισμένος που είσαι τουλάχιστο έξω για ένα ποτό, που έχεις κάθε τέτοια δυνατότητα. Είναι αυτό που κάποια στιγμή θες να χαθείς από τον τόσο κόσμο, που κάποια στιγμή οι άλλοι αποτελούν μια γλυκειά, γλυκειά ίσως, αλλά, ναι, βαβούρα. Είναι αυτό που όταν πηγαίνεις τουαλέτα, κλείνεις την πόρτα πίσω σου και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, κοιτάζεσαι για 5 λεπτά σαν να θες να πεις στον εαυτό σου, στο είδωλο, κάτι. Είναι αυτό που σου γυρίζουν στο μυαλό τα λόγια της Άντας, "η έλλειψη αγάπης γεμίζει τα μπαρ". Είναι αυτό που μιλάς με την φίλη σου και τα λέτε όμορφα και σοφά, είστε όμορφες και σοφές, είναι αυτό. Είναι αυτό που αλλάζει η ώρα πάλι, που γίνεται χειμώνας. Είναι αυτό που είναι όλα καλά, που θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα. Κι έτσι θα γίνουν.
Υπάρχουν στιγμές που τα μόνα χρήσιμα λόγια είναι τα άσκοπα. Το διάβασα
σε ένα κείμενο που μου έστειλε σήμερα μια φίλη. Υπάρχουν στιγμές που
θέλω να μου μιλήσεις άσκοπα. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να ξυπνήσεις και να με αναζητάς, που θα σου έχω κολλήσει στο μυαλό, κι εσύ στο δικό μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω ένα μεγάλο "ναι", επετειακό. Υπάρχουν στιγμές που το μόνο χρήσιμο είναι το ξεγύμνωμα, γιατί μία είναι η ζωή, πως να το κάνουμε, μία, και τόσο κρίμα να την προσπερνάμε με κι από ντροπές. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τεντωθώ και να φτάσω κάπου πιο ψηλά, που θέλω να σου μιλήσω πολύ
και δυνατά. Υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσα ίσως να θυμώσω μαζί σου, αλλά
ποτέ να βαρεθώ. Υπάρχουν στιγμές που ξέρω την αλήθεια μας. Υπάρχουν στιγμές που ονειρεύομαι για να υπάρξουν
στιγμές. Στιγμές με φως και ρωγμές, ό,τι δηλαδή έχουμε όλοι.
Υπάρχει λοιπόν, ομορφιά μου, κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. Τελικά, μάλλον ψέματα λέω όταν κλαίγομαι πως τάχα θέλω να μάθω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Στα τσακίδια το εδιζησάμην εμεωυτόν. Αφού το βλέπω τόσα χρόνια στην πράξη: Χωρίς τον εαυτό μου, υπάρχω. Χωρίς το ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα. Μόνο αυτός με εξάπτει, με πληροί, με αποκαθιστά. Παίζω λοιπόν, χαρά μου – παίζω και πλέκω εγκώμια μιας ζωής που δεν καταλαβαίνει τίποτα έξω από την Τέχνη της. Γιατί δεν μπορώ να εννοήσω και να εννοηθώ παρά σαν αυτουργός της κατασκευής μου. Γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται εν τέλει παρά μόνο από τον τρόπο που ο ρόλος μου επινοεί τον εαυτό μου. Στον έρωτα, για παράδειγμα. Όποτε μπαίνω στον ολέθριο χώρο χωρίς το δραματουργικό μου οπλοστάσιο, καταλήγω ένας Δον Κιχώτης σε λαϊκή έκδοση τσέπης. Ο ήρωάς μου, αν θυμάσαι, δεν μπορεί να εστιάσει στο θέμα του, δεν δύναται να εκφραστεί, του αρκεί η απλή αναφορά του ανόητου ονόματός της –Δουλτσινέα– για να γίνει γελοίος. Πόσο την αγαπάει, δεν ξέρει να το πει. Για να δηλώσει την αγάπη του, κάνει μια τούμπα στον αέρα, η πουκαμίσα του σηκώνεται, ο κώλος του μένει έκθετος μπροστά στα μάτια του υπηρέτη του. Ο Δον Κιχώτης εκείνη τη στιγμή είναι ο εαυτός του, αν με εννοείς. Μεγαλειώδες, θα πεις. Θα έκλαιγες μπροστά σε μια τέτοια σκηνή, ναι, είμαι σίγουρη, θα έκλαιγες. Μεγαλειώδες, αλλά και πάλι. Άχαρο. Διόλου δεν το θέλω. Γιατί λοιπόν να είμαι ο εαυτός μου, αφού μάλιστα αγαπώ τόσο τη μίμηση; Αφού συντάσσομαι με αυτό που λέει ο Τόμας Μαν: «Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν παρά να μιμείται πάντοτε κάτι που ήδη συνέβη».
Ten decisions shape your life,
you'll be aware of 5 about,
7 ways to go through school,
either you're noticed or left out,
7 ways to get ahead,
7 reasons to drop out,
when i said ' I can see me in your eyes',
you said 'I can see you in my bed',
that's not just friendship that's romance too,
you like music we can dance to,
Sit me down,
Shut me up,
i'll calm down,
and i'll get along with you,
There is a time when we all fail,
some people take it pretty well,
some take it all out on themselves,
some they just take it out on friends,
oh everybody plays the game,
and if you don't you're called insane,
Don't don't don't don't it's not safe no more,
i've got to see you one more time,
soon you were born,
in 1984,
Sit me down,
shut me up,
i'll calm down,
and i'll get along with you,
Everybody was well dressed,
and everybody was a mess,
6 things without fail you must do,
so that your woman loves just you,
oh all the girls played mental games,
and all the guys were dressed the same,
Why not try it all,
if you only remember it once,
oooh ooooooh,
Sit me down,
shut me up,
i'll calm down,
and i'll get along with you,
Καρδιογράφημα. Βουτιά στα βαθιά. Πέφτεις. Τσαλακώνεσαι. Σηκώνεσαι. Επανέρχεσαι. Δεν ξέρω πως ζουν κάποιοι, αν ζουν, αν υπάρχουν, σε μια διαρκή ίσια γραμμή, μάλλον δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, η ζωή δεν αφήνει.. Εγώ άλλοτε λάμπω, άλλοτε χαλάω, δεν φοβάμαι να το πω, κλαίω, κλαίω σπάνια και απο νεύρα, όχι απο απογοήτευση ή λύπη, γίνομαι λίγο γκρι, κάπως σκουραίνω, αλλά μετά, μετά έρχεται η μετάβαση, η επόμενη μέρα. Σταματώ να περιορίζω εμένα, είμαι στο πλευρό μου, γελάω με αστεία videos, ακούω τραγούδια όμορφα, μιλάω με ανθρώπους κοντινούς μου, κολυμπάω, ερωτεύομαι, σε θέλω, με θέλεις, αναδύομαι. Δεν είναι εύκολη η μετάβαση, δύσκολη είναι, παίρνει μέρες και νύχτες, θέλει καιρό, αλλα μόνο τότε, μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί, μέχρι, μέχρι να μάθω να ζω χωρίς να αυτοπεριορίζομαι, δίχως να ασθενώ το σώμα μου. Την παρακάτω εικόνα την αγαπάω πολύ, την διαβάζω όποτε είμαι κάπως πιο σκιερή και ψάχνω φως, τα λόγια αυτά τα πιστεύω.
Καλές μεταβάσεις αυτόν τον περίεργο Σεπτέμβρη...
Αφιερωμένο το post σε μια πολύ καλή beautiful φίλη!
