ούφο

Όταν ακούω silver alerts στο μετρό, εκείνες τις ανακοινώσεις για ανθρώπους που έχουν χαθεί, αυτό που μου έρχεται ως δεύτερη σκέψη στο μυαλό είναι να βρεθεί ο άνθρωπος που έχει χαθεί, γιατί να μην βρεθεί; κι εγώ αν χανόμουν, που δεν θα το 'θελα, παρά μόνο αν γινόταν εκουσίως με προορισμό απομακρυσμένη νήσο, να βρεθώ θα ποθούσα. Λογικά πράματα. Τί έρχεται όμως ως πρώτη σκέψη; Ως πρωταρχική ούφο σκέψη στο κεφάλι μου μπαίνει το εξής: αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα δεν θα ήθελα να με περιγράψουν με απεριποίητα, άσχημα, αταίριαστα, απρόσεχτα ρούχα. Μπορεί αυτό να είναι παιδικό κατάλοιπο, όποτε ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο απόσταση μεγάλη η γιαγιά έλεγε σε μένα και την αδερφή μου να φοράμε πάντα καλά εσώρουχα μην και συμβεί κάτι, καλά είχαμε, δεν είχαμε κακά, άντε το λαστιχάκι να 'χε ξελασκάρει λίγο ή το μίκυ μάου να 'χε ξεθωριάσει από τα πλυσίματα, αλλά η γιαγιά αυτό έλεγε και γιαγιά ήταν την ακούγαμε. Επομένως, επειδή μπορεί κάτι να μας συμβεί, άνθρωποι είμαστε, και να μας περιγράφουν στα μικρόφωνα ύστερα για να μας βρουν, και μπράβο τους και τους ευγνωμονούμε, γιατί να μας περιγράφουν με άσχημα ρούχα; Ουσιαστικά με ενοχλεί η έλλειψη φροντίδας, αυτό που κάνεις όταν είσαι κουρασμένος: βάζεις πάνω σου ό,τι βρεις μπροστά σου.
Το στυλ δε βλάφτει. Ούτε οι βασιλικοί γάμοι. Τα στενά μυαλά βλάφτουν. Και τα χωρίς αγάπη διαλεγμένα και φορεμένα ρούχα. Α, κι η μη αγάπη. Η ίδια. 

lose

faster than the setting sun we'll run away

...όποτε ακούω αυτό το τραγούδι θέλω κι να γελάσω κι να κλάψω, όλα μαζί, κι τώρα που έφτασε Πάσχα κι ο καιρός κι οι μέρες τα έχουν όλα, και κρύο και ζέστη, και θλίψη και χαρά και θάνατο και ανάσταση, το θυμήθηκα, το θυμήθηκα αυτό το ωραίο τραγούδι...

η ζωή σού φωνάζει

Αν κοιτάξεις βαθιά μου

αν ποτέ σου βρεθείς

μες στα δυο μυστικά μου

διάλεξε δρόμο, κοντά μου να ρθεις

Αν φοβάσαι ακόμα

αν μονάχη σου ζεις

σ' ένα γυάλινο σώμα

διάλεξε ίσκιο να ξεκουραστείς

Να σε δω να λυγίζεις ξανά (δεν θέλω)

τα όνειρά σου ξανά να πουλάς (δεν θέλω)

να σ' ακούω να λες "δεν μπορώ"(δεν θέλω)

η ζωή σου φωνάζει εδώ (σε θέλω)

(Σε θέλω...σε θέλω...)

Αν γυρίζεις τον κόσμο

σ' ένα δωμάτιο μικρό

και δεν βρίσκεις πια δρόμο

στην ψυχή σου θα μ'έχεις φρουρό

Μα αν φοβάσαι ακόμα

αν μονάχος σου ζεις

θα σκεπάσω με χρώμα

τη φωνή σου πριν να μου αρνηθείς

Να σε δω να λυγίζεις ξανά (δεν θέλω)

τα όνειρά σου ξανά να πουλάς (δεν θέλω)

sometimes....

η νεραντζιά

Είσαι στο εξωτερικό, η καρδιά σου είναι μοιρασμένη, εσύ εδώ, η οικογένειά σου εκεί, και οι φίλοι, πίσω στην Ελλάδα. Σκέψεις, μοιρασμένες κι αυτές. Ελλάδα μετά. Πάλι εδώ, πάντα εδώ. Όπως κι αν έχει, αυτό το "εδώ" είναι η πατρίδα σου. Κόσμος, μοιρασμένος κι αυτός, στις έννοιες του και τις χαρές του, το κεφάλι του καθενός έχει μέσα ως επί τω πλείστον υποχρεώσεις, έχει μέσα αγωνίες. Μερικοί από τους ανθρώπους που προσπερνώ στο δρόμο έχουν στο πρόσωπό τους την έκφραση της απόγνωσης, λες κι είναι χαμένοι, το ίδιο μπορεί να λένε οι άλλοι και για μένα; Μπορεί. Οι ειδήσεις σε μιαν άλλη τροχιά, σε ένα παιχνίδι μιντιακό, κρίση, χρέος, αναδιάρθρωση, επιμήκυνση, χρεωκοπία, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, που να ελπίζεις, τι να περιμένεις. Θα ήθελες η ζωή σου να είναι η "ζωή της άλλης", μιας άλλης Ελλάδας, να ξυπνήσεις από τον εφιάλτη και να είναι όλα περασμένα. Ξεδιπλώνεις αυτές τις σκέψεις ενώ περπατάς, αφαιρείσαι, κοιτάς το χαλασμένο και βρώμικο πεζοδρόμιο. Σε υποτιμά η χώρα σου, ΑΥΤΟ νιώθω. Και θλίβομαι. Και δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Το μόνο που με ξυπνάει είναι η μυρωδιά της άνοιξης, οι νεραντζιές καταφέρνουν και μού μιλάνε, ναι, αψηφώντας περίτρανα την βρωμιά των σκουπιδιών. Τότε θυμάμαι πως αυτή η χώρα έχει κι από έναν παράδεισο κάπου μέσα της, στα σπλάχνα της ζουν τα νησιά και τα βουνά της, έχει κάπου μια ομορφιά που μπορεί να αναδυθεί, να ξεπεράσει τις όποιες ακαθαρσίες και να βγει στην επιφάνεια, όπως κάνουν οι νεραντζιές, όπως πρέπει ίσως να συμβεί και για όλους εμάς...