δώσε ό,τι έχεις

δωσ' μου δυο κατοστάρικα
δωσ' μου δυο πεντακοσάρικα
δωσ' μου απ' αυτά τα καινούργια τα διακοσάρικα 

το ένα τρίτο

Τις τελευταίες μέρες όταν γυρίζω σπίτι αναλογίζομαι. Δεν καθαρίζω, δεν τακτοποιώ, δεν πάω γυμναστήριο, κάθομαι στον καναπέ και αναλογίζομαι. Για διάφορα θέματα, είναι και η επικαιρότητα τέτοια στην χώρα μας που σου δίνει τροφή. Άφθονη. Συγκεκριμένα όμως απόψε σκέφτομαι πως πέρασα την μικρή μου ηλικία με το να πηγαίνω σε ορθοδοντικό. Επένδυση ζωής έλεγα, λέγαμε, λες εσύ που διαβάζεις, ο αναγνώστης, γιατί μεγαλώνεις και τα δόντια σου είναι καλά κι ωραία, έτοιμα να σε υποστηρίξουν μια ζωή. Και το στόμα, τι είναι το στόμα; Με αυτό τρως, με αυτό φιλάς και φιλιέσαι, με αυτό μιλάς, τα πάντα είναι το στόμα, και τα δόντια κομμάτι του πάντα, σημαντικό. Κι εκεί που σαν παιδί έχεις επισκεφθεί οδοντιάτρους και ορθοδοντικούς και λες πάλι καλά και ευχαριστώ τους δικούς μου που με πήγαν και σκέφτεσαι ότι θα ατενίζεις μετά τον κόσμο με το λαμπερό γνωστό κρεστ χαμόγελο και ότι ξεμπέρδεψες, πάει αυτό ήταν, μια ζωή θα είσαι από τους τυχερούς με την ωραία οδοντοστοιχία για φωτογράφιση, (και εκεί μπαίνει επίσης και η κρυφή σκέψη: παίρνω και μπόνους στο μελλοντικό νυφο-γαμπρο-πάζαρο, διότι έχω αβαντάζ λαμπερό χαμόγελο τηλεαστέρα) εκεί, μέσα σε όλα αυτά, έρχεται η μετέπειτα πορεία της ζωής σου να σου δείξει ότι, φευ, λάθος έκανες, φτάνει η συνειδητοποίηση. Συνειδητοποίηση: τα δοντάκια όπως φτιάχνουν χαλάνε κιόλα. Και χαλάνε από δικά σου λάθη και από λάθη ίσως της ορθοδοντικής επιστήμης ή εφαρμογής, δεν θα τα χαλάσουμε κι εμείς τώρα εκεί, ω γέγονε, γέγονε. Το θέμα είναι πως ό,τι πας να κάνεις ορθό, σκάρτο βγαίνει στο τέλος. Στη ζωή. Απλούστευση τρελή, ok, αλλά είμαι μέσα στο πρόβλημα και τον αναλογισμό και δικαιολογούμαι. Ξαναρχίζουν λοιπόν τώρα επισκέψεις σε οδοντιάτρους και περιοδοντολόγους. Κι αυτό με κάνει πάλι να αναλογιστώ. Αναλογίζομαι πως πέρασε το 1/3 της ζωής μου με ορθοδοντικούς, θα περάσει το επόμενο 1/3 με περιοδοντολόγους, οι οδοντίατροι είναι εμβόλιμοι, και το άλλο 1/3 μπορεί να περάσει με κάτι ειδικούς γιατρούς στους οποίους πήγαινε η γιαγιά μου. Ναι, εκεί, εκεί λοιπόν θυμήθηκα και την γιαγιά μου, που όταν είχε μεγαλώσει αρκετά είχε πάει σε ένα γιατρό, τώρα απλός οδοντίατρος ήταν, δεν θυμάμαι, μη σε γελάσω αναγνώστα, που της έφτιαξε κάτι ψεύτικα δόντια από πορσελάνη, τα οποία ήταν υπέροχα παρεμπιπτόντως, σε αυτόν με βλέπω να πηγαίνω κι εγώ στο τέλος. Της ζωής. Δόντι πορσελάνη και μετά έρχεται το μάρμαρο. Κι έτσι εύκολα, με αυτές τις σκέψεις, χωρίστηκε λοιπόν η ζωή μου σε 3 κομμάτια οδοντικού περιεχομένου. Και είχαμε κι καλοκαιρινή ισημερία πριν 2 μέρες, 21 του γιούνη, και μου φαίνεται σαν να πέρασε κι το 1/3 του καλοκαιριού χωρίς να έχει αρχίσει κιόλα. Το μόνο σίγουρο είναι πως το 1/3 τουλάχιστο της κάθε εβδομάδας που θα έρχεται από εδώ και πέρα θα έχω ραντεβού το βράδυ αργά, θα λέω έχω απόψε ραντεβού, ραντεβού με περιοδοντολόγο.

Το παραπάνω έτσι όπως το ξαναδιαβάζω μού φαίνεται σαν τρίμπιουτ σε οδοντιάτρους. Ας είναι. Μια φίλη θα γελάσει απόψε.

κι εγώ που μπορώ τον κόσμο ν' αλλάξω

Όταν είμαι στο τρένο μετά από μια κουραστική συνηθισμένη μέρα βάζω ακουστικά στα αυτιά και ένα τραγούδι να παίζει σε επανάληψη.

Ξανά. Ξανά. Και ξανά.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να χαθώ.. σε μια ονειροπόληση, σε μια εικόνα του μέλλοντος, αποδιώχνω το παρελθόν, μεγαλώνω, ωριμάζω, σκέφτομαι καλύτερα. Η χώρα σε μια κατάσταση απερίγραπτη. Ή μήπως περιγράψιμη; Ο κόσμος στους δρόμους. Όλοι αυτοί, όλοι εσείς, όλοι εμείς. Ή έστω κάποιοι. Η κατάσταση από πολύ σοβαρή και τραγική έως κωμική. Γκροτέσκο να παίζουμε τουλάχιστο.  Να διαταράσσουμε την αρμονία, η οποία ούτως ή άλλως διαταράσσεται αυτή είναι η ζωή, να αναδεικνύουμε το ωραίο, την πραγματικότητά μας. Και να προσπαθούμε να γελάμε.

Ξανά. Ξανά. Και ξανά.

that old sun is shining

γιούνης!!

Το παρακάτω απόσπασμα του Αθήναιου το έχω αγαπήσει πολύ, το έχω χιλιοδιαβάσει, το έχω στείλει mail σε φίλους. Θέλησα να το βάλω κι εδώ...

Όλα μπορούν να συμβούν αυτό το καλοκαίρι. Μας το βεβαιώνουν τα τραγούδια, μας το θυμίζουν τα ελληνικά μυθιστορήματα, μας το υπόσχεται ο Ιούνιος στην πόλη, τα βράδια που πίνουμε ποτά στα πεζοδρόμια, οι παρέες που κάνουν πρόβες διακοπών στις κερκίδες των πρώτων συναυλιών των φεστιβάλ, εκείνη η φωνούλα μέσα μας που επιμένει: Όλα μπορούν να συμβούν αυτό το καλοκαίρι.

Ο ήλιος στεκόνταν απέναντί μου, πριν κάνει την τελική βουτιά στο Σαρωνικό και από μέσα μου αναδύθηκε μια καλοκαιρινή εικόνα από τοπαρελθόν, την προσπέρασα. Προσπαθώ να φαντάζομαι εικόνες από το μέλλον, εξάλλου δωρεάν είναι. Σε μια τέτοια εικόνα, οι παρέες έχουν εξατμιστεί, αυτά είναι χόμπυ για την πιτσιρικαρία και έχει μείνει μόνο ένα πρόσωπο για συντροφιά. Είναι νύχτα στην παραλία, έχει απόλυτο σκοτάδι, ο γαλαξίας λάμπει πάνω από το κεφάλι μου και βέβαια υπάρχει απόλυτη ερημιά κι εγώ κοιτάω τη θάλασσα χωρίς να εύχομαι να ήμουν κάπου αλλού, έχω φτάσει και δεν έχω αρχίσει ήδη να εξυφαίνω τα σχέδια απόδρασης. Η μόνη φυγή στην εικόνα μου είναι αυτή των οριζόντων. Όλα μπορούν να συμβούν αυτό το καλοκαίρι.

Ιούνιος. Καλοκαίρι. Ήρθε.

Καλό Μήνα!