wonderful tonight

"Θέλω πίσω τα ανώδυνα της καθημερινότητας", έγραψα στο κίνητο, πάτησα το send, και γύρισα πάλι το κεφάλι μου στον υπολογιστή. Οταν απογοητεύομαι κατεβάζω τον Θεό κάτω και του μιλώ, ξεχνιέμαι στις χαραυγές και στα βασιλέματα του ήλιου, γράφω στιχάκια. Οταν απογοητεύομαι αλλάζω φωνές μέσα μου και δεν ξέρω που να υπακούσω, σε ποιες ιστορίες, σε ποια ελπίδα να πιστέψω. Οταν απογοητεύομαι αποστρέφομαι την ανθρώπινη σάρκα, γυρεύω την απόγνωση. Δεν ξέρω αν είμαι το παιδί του φωτός ή του σκότους, μπορώ να γενώ κι από τα δυο εύκολα. Εχω σιχαθεί την λέξη "κρίση", ατενίζω το μέλλον με περιέργεια, είμαι απόλυτα ανήσυχη, δεν μπορώ να σταθώ πουθενά, και τα βράδια θέλω να αγκαλιάζω τον άλλο άνθρωπο, εσένα. Θέλω να με ψάχνεις, να με βρίσκεις, κι να σε θέλω ισόβια. Σε γυρεύω στον κόσμο. Δεν σε έχω πάντα κι αυτό με κάνει ακόμα πιο γήινη. Είμαι γήινη κι απλή, απόλυτα απλή και χρησιμοποιώ τα "εσύ" κι "εγώ" πιο πολύ από ό,τι πρέπει. Κι αυτό είναι ένα μικρό κείμενο χωρίς κάποιο ενδιαφέρον. Θέλω να βρεθώ στο ακαταμάχητο φεγγάρι κι να φορέσω το φόρεμα που έχω νοσταλγίσει και να πιουμε μαζί δίπλα στην θάλασσα. Και να παν' στην ευχή τα παλιά.