σκεφτόμουν τι να γράψω για το νέο μήνα που μπαίνει, ποιο τραγούδι να βάλω να μας υποδεχτεί έτσι ωραία η άνοιξη, κάθομαι εδώ όμως τώρα και δεν ξέρω κάτι φταίει, κάτι δεν πάει καλά, χτες στο μετρό ήταν ένα αγόρι σε αναπηρικό καροτσάκι απέναντί μου και ένιωσα κάπως, επίσης σήμερα μια φίλη μου παντρεύεται και ένιωσα επίσης κάπως*, άσχετα, μπερδεύτηκες ε; είναι που δεν είμαι καθόλου επεξηγηματικιά σήμερα, δεν θέλω να είμαι, κι έχω την αίσθηση ότι όποτε χωλαίνει το πράμα πάντα γυρνάω στην ευτυχία, πάντα κάπου εκεί δεν ψαχνόμαστε;, λες και κάνω κι την κίνηση, σαν να σκύβω το κεφάλι μου, να ανοίγω το πουκάμισο που φοράω και να προσπαθώ να δω την καρδιά μου, αν είναι πονεμένη ή όχι, κι όλα τα καλά της κι τα κακά της μαζί, δεν ξέρω, αυτό είναι ένα αίσθημα τώρα, θα φύγει μάλλον μετά, μπορεί κι να ξαναέρθει, όχι, δεν έχω τις μαύρες μου ούτε τις mean reds μου, το λέω σε σένα που βιάστηκες, είμαι εγώ, είμαι κάπως κι είμαι σε αυτό εδω το δωμάτιο, η ζωή μου είναι το τώρα, αυστηρά, πρέπει να γράψω ένα ποστ για το πως μπαίνει καλύτερα το ρουζ στο μάγουλο, να δείχνω πιο υγιής, πιο happy, επίσης κάτι κι για την δεντροφύτευση, είναι πάντοτε χρειαζούμενη και in...
* το "κάπως" έχει διαβαθμίσεις ντε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου