Έχω ξυπνήσει νωρίς ή μάλλον δεν κοιμήθηκα όσο θα ήθελα ή θα περίμενα. Το πρώτο πράγμα που κάνω τα σαβατοκύριακα είναι να πιάνω γρήγορα το ρολόι ή το κινητό να δω τι ώρα είναι, αν κοιμήθηκα επαρκώς(!). Όταν αυτό συμβαίνει, σηκώνομαι από το κρεβάτι ευχαριστημένη. Σήμερα λοιπόν θεώρησα ότι ήταν νωρίς, έμεινα έτσι ξαπλωμένη και άρχισα να διαβάζω ένα βιβλιο για το Παρίσι του 1997. Σκέφτομαι πόσο μοιάζουν όλα αυτά που περιγράφει ο François Taillandier με την Βοστώνη του 2008, την Αθήνα του 2010, την Βαρσοβία του 2011, κι με άλλες πόλεις, κι άλλες χρονιές. Οι άνθρωποι ίδιοι ή σχεδόν.
Εκκατομύρια τηλεφωνήματα, ραντεβού, συναλλαγές, σχέδια, συγκρούσεις, ημερομηνίες γραμμένες σε ατζέντες, βλέμματα ανδρών σε γυναίκες, γυναικών σε άνδρες. Οι άνθρωποι πηγαίνουν σε συνεντεύξεις, σε γεύματα εργασίας, έχουν επείγουσες υποθέσεις, προτεραιότητες. Λένε: "Εύχομαι αυτή η συνάντηση να μας δώσει την ευκαιρία για μια..." Ή ακόμα: "Πρόκειται για ένα σχέδιο που θα ήθελαμε όλη μου την καρδιά να το δω να προωθείται". Σκέφτονται ότι οι ιδέες τους "μπορεί να ενδιαφέρουν τον κύριο Τάδε". Μιλούν έξω απ' τα δόντια, αποσαφηνίζουν τα δεδομένα του προβλήματος, λένε ότι "το ζήτημα είναι να καταλάβεις σε ποιο βαθμό..." Διευκρινίζουν ότι "αν θέλετε να οδηγηθείτε γρήγορα σε κάποιο αποτέλεσμα...", προειδοποιούν ότι "εγώ, εν τοιαύτη περιπτώσει..." Βρίσκουν πάντα τον τρόπο, στη διάρκεια του γεύματος, να πετάξουν ένα αστείο, να φέρουν στην κουβέντα την ψυχαγωγία, στην οικογένεια. Καθώς μιλούν, κοιτάνε τα χέρια του τύπου απέναντι ή το στόμα της γυναίκας απέναντι. Σκέφτονται να διακόψουν κάποια σχέση, ή επιθυμούν να ξεκινήσουν κάποια. Πιστεύουν ότι δεν τους έτυχε ποτέ να γνωρίσουν έναν ενδιαφέροντα άνδρα, μια πραγματικά συμπαθητική κοπέλα. Όμως ούτε κι οι επιθυμίες τους κατευθύνονται εκεί όπου θα ήθελαν. Ανακαλύπτουν ότι αντιφάσκουν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αισθάνονται άσχημα γιατί πήραν μερικά κιλά και τα ρούχα τους τους στενεύουν. Διαδηλώσεις, ημέρες αφιερωμένες στην γυναίκα, στα δικαιώματα των παιδιών, στην παράδοση, στο ποδήλατο, σ' αυτό, σ' εκείνο.
Σίγουρα τα παραπάνω αντιπροσωπεύουν ένα μέρος του κόσμου, του δυτικού κόσμου, δεν είναι ώρα να προβώ σε γενικεύσεις, είναι όμως πράγματι αρκετοί που τα νιώθουν όλα αυτά, που γυρίζουν σπίτι τους κι δεν ξέρουν ποια είναι η ζωή τους, αν έχει την "σωστή" κατεύθυνση. Σκέφτονται πως οδηγήθηκαν εδώ που οδηγήθηκαν. Ήταν κάποιες εκούσιες επιλογές, κάποιες ακούσιες, τυχαίες, κατευθυνόμενες, κάποιες ευκαιρίες, δυνατότητες, μεγάλη λέξη. Πολλά όλα αυτά για Κυριακή πρωί κι όπως λέει και μια μαγείρισσα φίλη η Κυριακή οφείλει να είναι ξένοιαστη, να μην θες να τελειώσει. Μα είμαστε συμβιβασμένοι με το τέλος,
τόσες φορές έχει έρθει, σε μικροκλίμακα ή όχι, συμβιβασμένοι ή έτσι νομίζουμε τέλος πάντων, και
το νομίζουμε πολύ πετυχημένα. Εγώ δεν ήθελα να τελειώσει μια σκηνή σε ένα νησί, αυτό μου ήρθε τώρα ξαφνικά στο μυαλό, μακριά από πολύβουες πόλεις, συναντήσεις, γραφεία και παγκόσμιες ημέρες, σε ένα νησί τρυφερό και αλμυρό, κι όμως τελείωσε. Με φως, εσένα, εμένα κι ένα τσιμπιδάκι για τα μαλλιά. Αυτά τα απλά.
