Let's Win!

To the ladies of Vietnam,
Take my arm, and walk me in.
To the children of old Iran,
Take my hand, and walk me in.
Oh, dancing
Let's win!    

 

And I hear myself screamin' for the Truth,
Everybody talkin' but I'm still confused.
In the dream I saw the kingdom we would lose.
And everybody singing love, sweet love.

To the women of Ghulu Choir,
Take me higher,
Oh fly me in.
To the children of Mao Zedong,
Take my arm,
And walk me in.
Oh, dancing
Yeah, let's win!

Do you know the way, the things to say,
The way to win the game of life?
Aaah, I should know better.
Do you have the time, the time is now,
To get your money house and wife.
Aaah, I ain't no liar.

To the boys of Uganda,
Come home
And walk me in.
To the children of no one knows,
Take my arm
And walk me in.
Oh, dancing
Yeah, let's win!

Who's Who

Μερικές φορές σαν να μην ξέρω ακριβώς ποια είμαι. Δηλαδή εσείς για εσάς ξέρετε πάντα; Εγω όχι. Με χαρακτηρίζει το χρώμα των μαλλιών μου;  Μου δίνει δύναμη ένα δαχτυλίδι; Μπορεί όλα αυτά να είναι δεκανίκια μιας προβληματικής αυτοπεποίθησης; Γιατί όταν ας πούμε έχεις κάποιον στη ζωή σου που σε διαβεβαιώνει πως είσαι θεά/θεός, το νιώθεις 100%,  και πηγαίνεις και στο σούπερ μάρκετ με τις σούπερ φόρμες και δεν σε νοιάζει, το παίζεις ατημέλητος κι εγώ-λανσάρω-το-σούπερ-κάζουαλ-άουτφιτ κέτσι; Είναι όλα θέμα αυτοπεποίθησης; Διάθεσης; Με προσδιορίζει το τι τρώω και πως το τρώω; Τι φοράω και πως; Κι όμως μάλλον ναι. Ολα ειναι θεμα στυλ. Βρέθηκα σε ένα σκηνικό, οκέι, για όλους κάτι τέτοιο έχει συμβεί, βρέθηκαν στον καμβά, αλλά μετά τα χρώματα τα έχουν βάλει αυτοί, τα βάζω λοιπόν εγώ, ή προσπαθώ να το κάνω. Και για να μην αρχίσω να μιλάω σαν τον Λεο Μπουσκαλια γιατί δεν θα έχει μάλλον κανένα ενδιαφέρον και γιατί πέρασαν οι εποχές που μου άρεσαν τόσο πολύ αυτά που έγραφε, πέρασαν ανεπιστρεπτί (έχω κρατήσει μια σοφή θεωρία του μόνο, αυτή που δεν γίνεται να αρέσουμε σόλους), θα σταματήσω, θα πω μόνο πως τώρα με απασχολεί ο καμβάς μου, να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, να είμαι αυτή που θέλω. Ας είναι ο καθένας αυτός που επιθυμεί, επηρεαζόμενος όσο θέλει κι αν το θέλει από τους άλλους, υποκινούμενος από κάθε επιθυμία που έχει πλάσει στο κεφάλι του για την εικόνα του, οδηγούμενος από υψηλή ή χαμηλή αυτοπεποίθηση. Εμένα πάντως με έχει κουράσει να μου επιβάλλουν με τον τρόπο τους την γνώμη τους κάποιοι με έναν "killing me softly" τρόπο. Μα αν ακούω ένα τραγούδι, χρυσέ μου άνθρωπε, δεν θέλω να έρθεις να μου τραβήξεις τα ακουστικά, δεν θέλω να μου κλείσεις την μουσική μου απότομα, ούτε να μου αλλάξεις τραγούδι. Κι αν επιμείνεις, να 'ναι για να μου σφυρίξεις κάποια πολύ ωραία μελωδία, να μου πεις άκουσέ την, holly, θα σου αρέσει, θα το κάνεις δηλαδή γιατί με νοιάστηκες, γιατί θέλησες να έρθεις κοντά μου, όχι για να μου επιβληθείς και να μου μοστράρεις την γνώμη σου. Με κούρασαν αυτά, και είναι και οι καιροί περίεργοι ή μπορεί και πάντα κάπως έτσι να ήταν, ωραίοι και πιεστικοί, γοητευτικοί, αλλά και κάπως στενάχωροι που και που. Εμένα λοιπόν τώρα με απασχολούν οι ώρες που έρχομαι αντιμέτωπη με την μοναξιά μου, με τις ιδέες μου, με τα αισθήματά μου. Με απασχολεί η υγεία, οι δουλειές και τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει. Και με ταρακουνούν οι στίχοι. Μπορεί να μεγαλώνω. 

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα

Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι νομίζω πως μιλάει κάποιος για την Ελλάδα....  

Στα ακρογιάλια σου ακουμπάω
μια ψυχή που τη πονάω
όλο θες κι όλο γυρνάω μάτια μου.

Λες πως είσαι κερδισμένη
μα για μένανε πιο ξένη
σε φιλάω κι αργοπεθαίνεις μάτια μου.

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα
τα δωμάτια τα νοικιασμένα
της ζωής μας όνειρα κλεισμένα μάτια μου.

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα
όλα απ' την αρχή ήταν μοιρασμένα
μια γιορτή για μένα και για σένα μάτια μου.

Μας ποδοπατάνε απ τα μπαλκόνια
καλοκουρδισμένα αηδόνια
της χαράς μας κλέβουνε τα χρόνια μάτια μου.

ύστερα ανάβουνε τα φώτα
πέφτουνε οι τίτλοι σα και πρώτα
τίποτα δεν είδες κ είναι ζόρικα μάτια μου.

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα
τα δωμάτια τα νοικιασμένα
της ζωής μας όνειρα κλεισμένα μάτια μου

[Ολα είναι δικά μας -  Κώστας Χαριτάτος, Τάνια Τσανακλίδου]  

midnight lamp

έχω ένα θέμα με τις λάμπες, όχι γενικά τις λάμπες, ας πούμε στο δρόμο, αλλά τις λάμπες τις σπιτικές, σαν τα κέικ, σαν να μην μπορώ να τις αλλάξω μόνη μου, δεν μπορώ ή δεν θέλω;, το φωτιστικό στο ταβάνι πάντως με τις πέντε λάμπες έχει χάσει ήδη τις δυο του, πάει, κάηκαν οι καημένες, και δεν ξέρω να τις αλλάξω, δεν ξέρω ή δεν θέλω;, περνάω όλη την μέρα στον υπολογιστή μου, έχω μάθει να τον αγαπάω, τόσα χρόνια τώρα, θέλω πάντα μια οθόνη μπροστά μου, ίσως για αυτό δεν τα πολύ αντέχω τα άλλα φώτα, άλλωστε είναι κι μια αποδοχή της φθαρτότητάς μας το να έχεις καμμένες λάμπες στο σπίτι, ε, δεν είναι;, κάτι έζησε, ακτινοβολούσε, τώρα, πάει, έσβησε, τελείωσε, ο κύκλος της ζωής σαναλέμε, είναι νομίζω που θέλω παρέα να τις αλλάξω, όχι μόνη μου, όχι, να βάλουμε την σκάλα, να γελάσουμε, να ανέβουμε μαζί, κράτα με να σε κρατώ να αλλαχτεί το λαμπατέρ kind of issue..

21 Μαρτίου 2011: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - Έτος Οδυσσέα Ελύτη

                                          

Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι «τοπίο» - η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας, είναι «διάρκεια». Μια διάρκεια που μόνον το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως 

δε σ' αφήνει να τη συλλάβεις.

Εάν υπήρχε τρόπος να βρίσκεται κανείς, την ίδια στιγμή, μπρος και
πίσω απ' τα πράγματα, θα καταλάβαινε πόσο το άνοιγμα του χρόνου,
που καταβροχθίζει απλώς γεγονότα, χάνει τη σημασία του· όπως,
ακριβώς, μέσα σ' ένα ποίημα. Και τότε -αφού είναι μια ανάπτυξη
του ακαριαίου ή, αντίστροφα, μια σύμπτυξη του ατέρμονος το ποίημα- να κερδίσει την ελευθερία του χωρίς να καταφύγει σε κανενός είδους πυρίτιδα.

Μόνον ένα πράγμα να μπορούσε να συνειδητοποιήσει: ότι δεν τα
κρατάνε όλα οι ζωντανοί.

Μια μεταγλώττιση του ήχου που κάνουν παφλάζοντας τα μικρά κύματα, τη στιγμή που η σελήνη απομακρύνεται και το σπίτι σιμώνει
στην ακροθαλασσιά, θα μπορούσε πολλά να μας αποκαλύψει. Για τις
κορυφές των αισθήσεων πριν απ' όλα. Όπου η ευγένεια υποσκελίζοντας τη δύναμη φτάνει πάντοτε πρώτη: ένα γαλάζιο φιστικί που
λάμπει, το βότσαλο αναμμένο, μοναχικά πατήματα του ανέμου στα
φύλλα. Ή αλλιώς: μια μετόπη, ένας τρούλος, που κάνουν τη φύση
γραμμή, όπως ο φλοίσβος οικουμενική την ελληνική γλώσσα.

Μάθε να προφέρεις σωστά την πραγματικότητα.

                                           

Να προφέρεις την πραγματικότητα όπως ο σπουργίτης το χάραμα.
Και να τη σιμώνεις όπως ένα πλοίο τη Σέριφο ή τη Μήλο. Που τα

βουνά ξετυλίγονται το ένα μέσ' απ' το άλλο εωσότου φανεί ο υπέροχος κώνος με τα λευκά σπίτια· το ένα νησί χωρίζεται σε δύο ή τρία·
κι ο κάθετος βράχος δείχνει, από κοντά, να κρατάει την πιο παρθένα
λευκή αγκαλιά. Διείσδυση σε μεγάλο βάθος μέσα στις αισθήσεις και
συνάμα διαρκής ανατροπή κάθε χρηστικής αντίληψης 

για τη φύση του υλικού κόσμου.

Πουθενά αλλού δεν ένιωσα τη ζωή μου τόσο δικαιωμένη όσο πάνω
στη γέφυρα ενός πλοίου. Στη θέση τους τη σωστή, τα πάντα: οι βί-
δες, οι λαμαρίνες, οι σωλήνες, τα συρματόσχοινα, οι αεραγωγοί, τα
όργανα πλεύσεως· και ο ίδιος εγώ που εγγράφω την αέναη μεταβολή
παραμένοντας στο ίδιο σημείο. Ένας πλήρης, αυτάρκης και συγκροτημένος κόσμος που μου ανταποκρίνεται και του ανταποκρίνομαι και
εισχωρούμε μαζί σαν ένα σώμα στον κίνδυνο και στο θαύμα.

Πλοίο διαρκείας η χώρα μου.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ (1985) - Ελύτης

νοικοκυρά με επίγνωση: τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παραπεταμένα

 

Έχει πέσει καθαριότητα απόψε, προσπαθώ να μαζέψω το σπίτι, λίγη σκούπα, υποτυπώδες σφουγγάρισμα, δεν ξέρω αλήθεια την διαφορά του υποτυπώδους, κανονικού και λεπτομερειακού σφουγγαρίσματος, θα υπάρχει φαντάζομαι,  καλά δεν έγινε και τίποτε που δεν την ξέρω, σιγά, απλώς, να, αναρωτιέμαι, οι μανάδες όλου του κόσμου που κατά ένα μαγικό τρόπο γίνονται σούπερ νοικοκυρές, ποιό σφουγγάρισμα κάνουν; Εγώ άμα γίνω μάνα θα αλλάξω και κατηγορία σφουγγαρίσματος, σαναλέμε αναβάθμιση; από β' εθνική σε α';  θα αλλάξω και στυλ, όπως στο κολύμπι; γενικά θα περάσω πίστα; θα προχωρήσω; Υπέροχες σκέψεις, σκέψεις ενώ η στοίβα με τα πιάτα είναι ακόμη στον νεροχύτη και βαριέμαι τόσο πολύ να πλύνω τώρα. Μόλις ξεσκόνισα, υποτυπωδώς πάλι, κι αρχίζω να πιστεύω ότι δεν είμαι γεννημένη τόσο νοικοκυρά, γιατί νοικοκυρά δεν γίνεσαι, γεννιέσαι, ενώ μου φαίνεται  δηλαδή ότι είμαι τακτική, δεν είμαι, άλλο η είκονα μου, άλλη η αλήθεια, ίσως φταίει το ζώδιο κι ο ωροσκόπος #filosofiaΑΑΑΑ, ίσως να είμαι πιο περιπετειώδης τύπος, ναι έτσι θέλω να πιστεύω, μου αρέσει να ζω και σε λίγη σκόνη, τί έπαθε δηλαδή ο ιντιάνα τζόουνς και τόσοι και τόσοι; Κι ενώ λοπόν ξεσκόνιζα, μου ερχόταν στο μυαλό η παροιμία "όσα βλέπει η πεθερά", ναι μάλλον κι εγώ αυτά έκανα μόνο, "όσα θα έβλεπε", αλλά ποιά είναι η πεθερά; για σταθείτε, (ας σταθούμε λίγο εδώ), καμιά χτεσινή; γιατί δηλαδή να μην αρκούν όσα θα 'βλεπε εκείνη; Αυτή είναι μάνα και ξέρει, είπαμε οι γυναίκες αυτές είναι σε άλλο επίπεδο, αφήστε που τώρα είμαστε πολύ μπροστά ιατρικώς, θέλω να πω μια μυωπία, μια πρεσβυωπία, έναν καταρράκτη να 'χει η γυναίκα λόγω ηλικίας, ε αυτά αντιμετωπίζονται σήμερα, οπότε μια χαρά θα βλέπει η γυναίκα, μια χαρά θα έβλεπε, μια χαρά τα κάνω άρα κι εγώ. Η δεύτερη σκέψη που περνάει από αυτό το κουρασμένο κεφάλι στο διάλειμμα από τις δουλειές, που δεν θέλω να τελειώσει, είναι ότι ερωτεύομαι, το κολλάω πάντα κι παντού αυτό το θέμα, ίσως έχω και χάρισμα, ερωτεύομαι λοιπόν όπως καθαρίζω,  τα πάνω πάνω, δεν εστιάζω όσο θα έπρεπε στο "είναι" του άλλου με την αβάσταχτη σκόνη του, γιατί άνθρωπος είναι κι ο άλλος, λίγη σκόνη τουλάχιστο θα την έχει, ωραία τα λέω, αλλά  δεν το κάνω, στέκομαι στο επιδερμικό, από έξω μπέλα μπέλα, έτσι όπως στέκομαι στην σκόνη στο κεντρικό πλακάκι, δεν πάω πάντα στην γωνία, αλλά έτσι είμαι, τί να κάνω; τίποτα δεν θα κάνω, τίποτα δεν κάνω, για σήμερα μάλλον κάνω απλώς την νοικοκυρά και είμαι μια αποκάλυψη, όπως πάντα, όπως κι εσείς, όλοι είμαστε θαρρώ...

να γίνουν όλα μαγικά με ένα χορό

Λένε στους γάμους ότι η νύφη πρέπει να 'χει "κάτι παλιό, κάτι νέο, κάτι δανεικό, κάτι μπλε", ε, έτσι κι εγώ, όχι δεν είμαι νύφη, η holly είμαι και αναδημοσιεύω ένα παλιό κείμενο-συνταγή των ημερών, κι έτσι έχω τώρα κάτι παλιό και δανεικό μαζί, κάτι νέο που είναι τούτο εδώ το ποστ και κάτι μπλε, αχ, κάτι μπλε δεν έχω, αλλά νομίζω ότι στο καρναβάλι δεν ταιριάζει τόσο το μπλε ή τέλος πάντων δεν είναι το χρώμα που πρωτοστατεί. Θεωρώ πως το καρναβάλι πρέπει να 'χει κανείς κάτι κόκκινο οπωσδήποτε, και ναι, έχω πάλι κόκκινα νύχια, όπως τότε στον κόκκινο χορό, στον οποίο ήμουν όσο κόκκινη και όσο μεθυσμένη έπρεπε. Και ναι όλα αυτά στο lovely patras, τότε. Επειδή το ποστ ξεκίνησε με αναφορά σε γάμους, θα το κλείσω με ένα τραγούδι που μου κόλλησε επειδή το άκουσα στο ραδιόφωνο το πρωι..

Λέω παραμύθια να ξορκίσω το κακό
να γίνουν όλα μαγικά μ' ένα χορό
σκάλα μ' ανέβασες πριν πέσω χαμηλά
τώρα γυρίζω στα παλιά

Α.. παιχνίδι της γυναίκας τα φιλιά
Αχ αχ αχ παιχνίδι μ' έκανε μια νόστιμη κυρά
ωω, δεκάρα τσακιστή για το γαμπρό
αα, πριν παντρευτείς να σε φιλήσω μια φορά

Ναι, πριν παντρευτείς θα σε φιλήσω μια φορά. Ας απολαύσουμε το γαλακτομπούρεκο τώρα.

mad man

Στην Πολωνία γνώρισα τον don draper κι όταν λέμε τον γνώρισα δεν εννοούμε ότι τον συνάντησα in person, δεν ξέρω αν θα μπορούσα άλλωστε, μας χωρίζουν κάποια χρόνια, αυτός στο παρελθόν, εγώ στο μέλλον, και ένας ωκεανός. Τον γνώρισα όπως γνωρίζει κανείς τον george clooney στην διαφήμιση με τους καφέδες, όπως γνωρίζει την blake lively που είναι πρόσωπο της σανέλ και την βλέπεις ολούθε. O don ασκεί γοητεία, είναι επιτυχημένος, 10 points, είναι καλός σύζυγος, 10 points, πατέρας, άλλα 10 points. Τον θαυμάζεις για τις ιδέες του και τα  τσιτάτα του. Ξέρει τι θα πει και πότε, πως θα μιλήσει σε ποιον, γενικά "το έχει", γνωρίζει τη ζωή. Γιατί την έχει ζήσει, την ζει, κι όχι πάντα βεβαίως σε αυτό το "the right side of life",  όχι, ούτε του έχουν έρθει τα πράγματα εύκολα, μάλλον ξέρει να αγωνίζεται, είναι όσο δυνατός, κυνικός  και ευαίσθητος πρέπει, με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στην φωτεινή και την σκοτεινή του πλευρά. Eίναι κυρίαρχος του παιχνιδιού είτε κερδίζει είτε χάνει,  είναι πρωταγωνιστής της ζωής του. Tου συγχωρώ ό,τι κάνει, απιστεί ας πούμε και τον συγχωρώ, επικίνδυνα πράγματα, λες είναι ο don, δεν γινόταν διαφορετικά, δεν πειράζει. Στην καθημερινή ζωή είναι μάλλον τρομακτικοί τέτοιοι άνθρωποι, που δεν μπορείς εύκολα να τους θυμώσεις, που έχουν την δεξιοτεχνία να καλύπτονται,  να τα καταφέρνουν πάντα, όχι κουτοπόνηρα και μικρά, καθόοοοολου έτσι, αλλά με κάθε ικανότητα κι απόλυτη επίγνωση του εαυτού τους και της πραγματικότητας,  ένα είδος δύναμης, μάλλον το μυστικό είναι ότι βάζουν πάνω από όλους και όλα τον εαυτό τους, όχι με άσχημο τρόπο όμως, με τον ωραίο της επιβίωσης και της επιτυχίας, ουφ, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, βάλε να τον δεις άμα θες. Στην καθημερινή ζωή υπάρχουν τέτοιοι;..

I have a life. And it only goes in one direction. Forward.

Don Draper

 

will you show me around?

want to be

show me

no matter 

far

wrong

turn around

ego

forget

big small

always turn around 

crazy

closest thing i have

reason

turn around

circle

be new here

καλή άνοιξη