In deep

Μερικά βράδια δεν καταλαβαίνω καθόλου τι γίνεται στον κόσμο, δουλειές, σπίτια, όχι σπίτια, όχι δουλειές, θέατρα, τραγούδια, like, αρρώστιες, unlike, θάνατος σαν τριαντάφυλλο, ζωή σαν σινεμά, κυνόδοντας, σπιρτόκουτο, δεν χωράμε πουθενά. Μερικά βράδια δεν προλαβαίνω, ακούω τον χρόνο να κυλά, να προχωράει, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ όπως θέλω. Τραγουδάω γιατί η λέξη “τραγούδι” μού ακούγεται παιδική, σα παιχνίδι.

Μερικά βράδια σιγυρίζω το σπίτι, σιγυρίζομαι κι εγώ, σαν να πρόκειται να περάσουν επισκέπτες, συμπεριφέρομαι σαν να ξέρω πως πράγματι θα έρθει κάποιος, χαίρομαι, ηρεμώ, διαβάζω ένα βιβλίο, βάζω μουσική, περιμένω, περνάω τόσο καλά που δεν θέλω να φτάσει κανείς στο τέλος, κανένας και διαταράξει την γαλήνη μου.

Μερικά βράδια είναι σαν να ξέρω το φινάλε των ιστοριών, βλέπω μπροστά μου πως περίπου θα καταλήξουν τα πράγματα, βλέπω μακριά κι ας έχω μυωπία. Μερικά άλλα όμως με πιάνουν τα σωκρατικά μου, ξέρω πως δεν ξέρω, δεν ξέρω τίποτα κι όλα μού μοιάζουν απέραντο λευκό, ανοιχτό τοπίο, εκείνες οι άπειρες δυνατότητες μού ταλανίζουν το μυαλό. Ζαλίζομαι. Όπως τότε που ήμασταν στην παραλία. Μαζί. Και ξεβράστηκε ένα σώμα. Μαζί. Με ένα αίσθημα. Indeed.

Lucky Look

Τικ Τακ

Το ξυπνητήρι. Έχετε κι εσείς πρόβλημα με το ξυπνητήρι σας; Για την ακρίβεια εμένα αυτός είναι ο λόγος που γραφω, επειδή με ξύπνησε, αλλά όχι επειδή έκανε καλά την δουλειά του, μην αυταπατάσθε. Έχεις περάσει μια δύσκολη μέρα, ήσουν στο γραφείο κοντά 13 (τυχαίο; δε νομίζω, μην νομίζεις) ώρες, έχεις έρθει σπίτι κουρασμένος, πεινασμένος, γεμάτος απορίες όπως εγώ πότε θα γίνω άνθρωπος, όχι μάνα, έχω γάλα στο σπίτι; ή θα αρχίσω αυτή την σχεδόν κλασική πια διατροφή  χωρίς λακτόζη (που φοβούμαι έχει αρχίσει να γίνεται παλιομοδίτικη), η σκόνη όταν δεν μαζεύεται να πεταχτεί είναι ικανή να αυτονομηθεί και να πάει που;, να κάνει τι;, έξυπνη σκόνη κέτσι, τέτοια λοιπόν και άλλα συναφή θέματα με απασχολούσαν. Και φτάνω σπίτι και κάνω καυτό ντουζ και τρώω καυτό φαγί και μιλάω με τον κολλητό μου στο νετ για καυτά θέματα, όπως πως μπορεί να βρίσκει μια γυναίκα χρήματα για να κάνει πολλά ταξίδια στην ζωή της, χωρίς να θυμάμαι τώρα που το σκέφτομαι γιατί είχαμε κολλήσει στην "γυναίκα", και δεν λέγαμε γενικά "ο άνθρωπος", "ο καθένας μας", κτλ. Με αυτούς τους καυτούς προβληματισμούς στο κεφάλι,  έβαλα να δω καλιφορνικέισον. Στον πρώτο κύκλο είμαι, τα πρώτα επεισόδια βλέπω, δεν με έχει ενθουσιάσει ιδιαίτερα η σειρά, ο πρωταγωνιστής κατορθώνει τουλάχιστο να είναι κατά μία έννοια κάπως συμπαθής, και χτες το βράδυ κατόρθωσε επίσης, ναι, κι αυτός,  να με προβληματίσει, ξανά, σχεδόν καυτά. Δεν είναι ωραίο έλεγε να μπλογκάρουν οι άνθρωποι, αντί να γράφουν, να χρησιμοποιούν τα lol και τα brb, κι όχι "την γλώσσα του βασιλιά", και να νομίζουν ότι επικοινωνούν. Εκεί πολυ-προβληματίστηκα, για να είμαι ειλικρινής, για τον βασιλιά που δεν θα φανταζόταν ποτέ μάλλον μια τέτοια εξέλιξη, για τους ανθρώπους που ζουν μέσα στην ψευδαίσθηση της επικοινωνίας, για το πως μπορεί κάποιος να ζει και να κάνει συνέχεια ταξίδια, χωρίς να δουλεύει ντε, αυτό είχε μείνει από την προηγούμενη συζήτηση. Κι επειδή αυτά τα είπε ο Χανκ του καλιφορνικέισον κάπως με ανησύχησαν διπλά και αποφάσισα τότε από αύριο να επικοινωνώ καλύτερα με τους ανθρώπους μου και να σταματήσω για την ώρα να τα σκέφτομαι όλα αυτά και να πάω να κοιμηθώ. Τα κατάφερα, τα κατάφερα μέχρι τώρα. Χτυπάει, βλέπετε και ακούτε (είμαι σίγουρη, μέχρι κι εσείς) αυτό το ξυπνητήρι, όχι δεν ήταν να χτυπήσει, όχι, δεν έκανε καλά την δουλειά του, το ξαναλέω, είναι από αυτά τα ρολόγια που για κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πρέπει να κάνει θόρυβο λες και στάζει η βρύση, αργά, νωχελικά, σημαντικά, τόσο πολύ ώστε η εικόνα του να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να βγάζεις τις μπαταρίες με τόλμη και να τις πετάς μέσα στον κάδο με νόημα και αποφασιστικότητα, σε κάνει να νιώθεις απλά παντοδύναμος. Αδυνατείς όμως να κάνεις κάτι τέτοιο πράξη, εγω αδυνατώ, γιατί πως;, πως θα ξυπνήσω το πρωί; Ειδικά άμα δεν μπορεί να με πάρει ο ύπνος;

just the two of us

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ανάμεσα μας άτομα που δεν έχουν πρώην, που βρήκαν τον έρωτα και την αιώνια αγάπη με αυτήν την όχι απαραίτητα πρώτη ματιά, αλλά πρώτη φορά, που έδεσε το γλυκό με τη μία και ζουν happily ever after. Για το μεγαλύτερο μέρος του πλυθυσμού όμως οι πρώην είναι αρκετοί έως πολλοί. Έτσι υπάρχουν και πολλές κατηγορίες χωρισμού. Νούμερο 1: βαρεθήκατε ο ένας τον άλλονε, σας μύριζαν οι παντόφλες σας, διαζύγιο κοινή συναινέσει, νούμερο 2: τον βαρέθηκες εσύ, οπότε είσαι ΟΚ, σίγουρα νιώθεις άσχημα αλλά the winner takes it all, μην μου χαιδεύεσαι, νούμερο 3: σε βαριέται αυτός/αυτή: να σου και τα μυστήρια παραδίπλα, να σου το τι παίχτηκε τώρα εδώ, να σου το να, να σου το άλλο το κερατό μου, ω ναι αυτό ακριβώς, το κερατό, είναι αυτό που λέω εγώ "το βίαιο τέλος"..που το μαθαίνεις τελευταίος.. και δεν το περιμένεις, που δεν του το 'χεις του άλλου. 
Ανάλογα λοιπόν με την κατηγορία που ανήκεις, σου αφήνει μια αντίστοιχη επίγευση ο πρώην και η θύμισίς του.

Αν σε έχει παρατήσει/χωρίσει έχει μεγαλύτερη επιρροή πάνω σου, συνήθως έτσι δεν γίνεται;, συνήθως. Άμα τον έχεις αφήσει εσύ, δεν τον θυμάσαι 3 η ώρα το πρωί που πίνεις το τζινάκι σου και κοιτάς τον ουρανό ή το ταβάνι κι αναρωτιέσαι ποιος είσαι, που πας, αν θα 'σαι μόνος στη ζωή για με παρέα και τα λοιπά και τα λοιπά, πως να το κάνουμε, το πολύ πολύ να τον θυμηθείς κανά απογεματάκι, που θα πίνεις τον καφεδάκο σου και θα τρως κανά κουλουράκι σαν εκείνα που 'φτιαχνε η μάνα του και σας έστελνε (μου θυμίζεις την μάνα σου, για αυτό σ' αγαπάω kind of issue), μέχρις εκεί όμως, μέχρις εκεί. Η δύναμη του πρώην είναι ανάλογη του βίαιου τέλους λοιπόν. Όσο πιο "βίαιο" το τέλος, τόσο πιο πολύ τον/την εθυμάσαι και μπαίνει στην μέρα σου και μπαίνει στην νύχτα σου κι όχι μόνος/μόνη μερικές φορές αλλά σε διπλή συσκευασία, πακέτο με  νέα/νέο σύντροφο, εφιάλτης, πακέτο. Πάμε πακέτο. Και τί κάνεις τότες;, ερωτώ. Και απαντώ, θαρρώ σοφά, αλλάζεις κανάλι. Τί άλλο;

σόνγκς και σονς

έχεις μεγαλώσει (βίαια ή όχι)

έχεις ρε παιδί μου κάνει 2, 3, 4 βήματα

έχεις ξεπεράσει καταστάσεις, συμπεριφορές

έχεις ζήσει διάφορα

έχεις χαρεί

έχεις πονέσει

έχεις ερωτευτεί

έχεις φοβηθεί

έχεις σαναλέμε ωριμάσει

έχεις ξεθαρρέψει αφήνοντας την κάθε απόγνωση πίσω, κάτω, πέρα, μακριά 

έχεις μάθει να (ξανά)αρχίζεις

κι έρχεται τότε ένα τραγούδι

όχι το τραγούδι σας

κάτι λίγο πιο δύσκολο

το τραγούδι του

το ακούς τυχαία στο ραδιόφωνο

το βάζεις επίτηδες στην playlist σου

πέφτεις πάνω του σε ένα κείμενο που διαβάζεις

έχει ντυθεί με αυτό η ταινία που βλέπεις

τότε τί κάνεις;

εσύ τί κάνεις;

εγώ χαμογελάω στραβά

να, κάπως έτσι